ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

ისევ მოტივაციებზე

aასეთი მეზობელი მყავდა. გურიკა. უწყინარი და მოწყენილი კაცი. ჩემი სახლის მოპირდაპირედ ცხოვრობდა. სულ ჭიშკართან იდგა და ხმას არ იღებდა. მხოლოდ საჭმელად და ტუალეტისთვის ბრუნდებოდა შინ ან შეღამების გამო. ჰკითხავდი რამეს, გიპასუხებდა. თავისით არაფერს ამბობდა. უბრალოდ იდგა და გზას უყურებდა. და გზაზე იშვიათად მიმავალ მანქანებს და ცოტა უფრო ხშირად მიმავალ ადამიანს. ვერაფრით ვწვდებოდი რას ფიქრობდა გურიკა, რა უნდოდა, რატომ ღეჭავდა თვალებით გზის გამხმარ ბოლოს და რატომ არასდროს მიდიოდა იმ გზაზე. ერთი რასაც ვხვდებოდი, ეგ იყო, რომ მე უნდა წავსულიყავი, რომ იმ გზის ბოლოს კიდევ სხვა ბოლოები ჰქონდა და უნდა მეარა და მეარა და მეარა.  ამ კაცმა მოახდინა ყველაზე დიდი გავლენა ჩემზე. ამ კაცის დგომამ და გზისთვის ცქერამ. სხვამ არავინ და არაფერმა.

გზა კი მარტივი არასდროსაა

როცა ძალიან გავბრაზდი და მივხვდი, რომ მხოლოდ მაშინ გავიმარჯვებდი, როცა  თვითონ შევძლებდი იმას, რაც სხვაზე დამოკიდებულს მაჩენდა. უნივერსიტეტში ვსწავლობდი. მე და ჩემი მეგობრები ლექსებს ვწერდით და ვთარგმნიდით. ვფიქრობ, არცთუ ურიგოდ. მაგრამ როგორც წესია, უკვე სხვების მიხურული კარის შეღება რთული იყო. ამიტომაც ერთ დღეს ზაალ ჩხეიძესთან ერთად გადავწყვიტე ლიტერატურული ჟურნალი გამოგვეცა, სადაც მერე არაერთი ძალიან კარგი ლექსი, მოთხრობა და თარგმანი გამოქვეყნდა, ბოლოს კი ელექტრონულ ბიბლიოთეკა lib.ge-დ ვაქციეთ.

თუმცა ამისთვის ფული იყო საჭირო, ფულისთვის სამსახური – მშობლების გამოგზავნილი თვიური სამოცი ლარი, გზას ყოფნიდა და მასაც აკლდებოდა ხოლმე. სად აღარ ვიყავით, რა აღარ ვქენით. ზოგი მცდელობა, მაგალითად მანდარინების ბიზნესის, გურული დღიურების მეორე წიგნშიც მაქვს აღწერილი და აქვე დავურთავ, ამბავ-დანართად. სამსახურის პოვნა კი სრულიად შემთხვევით მოვახერხე. ჩემი მამიდაშვილი, გელა სასულიერო აკადემიაში სწავლობდა. ნაშუადღევს მასთან მივდიოდი საერთო საცხოვრებელში. ვჭამდით, ვლაპარაკობდით, ხან ვრჩებოდი.

ერთხელ მივედი და საპატრიარქოში გადასული დამხვდა. გადავედი მეც. ქვევით, მოსაცდელში დავჯექი. სხვებიც ისხდნენ. არასამთავრობო ორგანიზაცია. ევროკავშირის პროექტს იწყებდნენ ციხეებში დამატებითი სწავლების. საპატრიარქოს ცენტრიდან აჰყავდათ ერთი მასწავლებელი – რეზო შარაბიძე. სულ ორი უნდოდათ და მეორეს ეძებდნენ. თქვეს კიდეც ხმამაღლა და მე ვარ მეთქი! გამომხედეს და ამიყვანეს. მერე ეს პროექტი დასრულდა და მე დავწერე ახალი და ხუთკაციანად გადავაკეთე. ამ ფულით ვუშვებდით ჟურნალს. თვითონ ციხეში მასწავლებლად გატარებული ორი წელი კი უმნიშვნელოვანეს გამოცდილებად იქცა ჩემთვის. მეგობრებიც მომყვება იქაური მოსწავლეებიდან და რაც მთავარია, დიდი ცოდნა.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი