პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

კვლავ გეოგრაფიაზე და სიყვარულზე, ანუ რას წერენ ჩვენი მოსწავლეები ჩვენზე და არა მარტო ჩვენზე

კვლავ გეოგრაფიაზე და სიყვარულზე მინდა წერა. მოტივატორები ისევ და ისევ ჩემი მოსწავლეები არიან.

რატომ ვწერ ამ სტატიას? ალბათ მომენატრნენ. მომენატრა მათი სახეები, ღიმილი, სევდა თუ ანცობა.

ყოფიერებამ კვლავ ჩამითრია, სასკოლო პროგრამის მოსწრება, შემაჯამებელი წერები, ახალი პროექტები, ახალი სქემები, იმედგაცრუება და მაინც მომავლის იმედები… არადა, თაობები მიდიან, იცვლებიან, ვეძებთ მოტივაციის ამაღლების მეთოდებსა და გზებს და ხანდახან გვავიწყდება მათი მისწრაფებები, ფიქრები, ოცნებები…

გვრჩება კი ამისთვის დრო? ჩვენ უფროსებს – არა.

ყოველთვის არიან ისინი, ვისთანაც გიხარია მისვლა, ურთიერთობა; ვინც გელის, გენდობა და მოგყვება.

„კარს შემოაღებს ღიმილით,

მოგვესალმება მზისფერად,

გადაშლის ჩვენ წინ სამყაროს

სულ ყველას გვეალერსება“.

ეს მათი სიტყვებია, მეათეკლასელი ლალუკა ჩვენზე, მასწავლებლებზე წერს. ამაზე ლამაზად ვერ ვიტყოდი. ან კიდევ: „არ ემუქრება სიბერე, სიყვარული აქვს იმხელა“- ესეც მასწავლებელს ეძღვნება. ჩვენ კი ამ სიყვარულს რით ვპასუხობთ?

მასწავლებლის პრესტიჟის ამაღლება გვჭირდებაო და სოციალურ ქსელებში კი უამრავი უარყოფითი კომენტარი და კურიოზი იწერება. არადა, ბავშვები ასე არ ფიქრობენ. მათ მასწავლებელი უყვართ და პატივს სცემენ.

აი, რას წერენ ჩვენზე კიდევ ბავშვები: „ჩემს უსაყვარლეს, არაორდინალურ და ძვირფას მასწავლებელს …  ძალიან მიხარია თქვენთან ურთიერთობის ბედნიერება რომ მაქვს. მართლა ბევრი რამ ვისწავლე ამ მოკლე დროში თქვენგან და უდიდესი მადლობა ყველაფრისთვის. მადლობა, რომ ხართ ასეთი საინტერესო!!!” – არადა, თუ იცის ამ პატარა გოგონამ, რომ მისი სიტყვები, სიამაყისა და სიხარულის გარდა, უდიდეს პასუხისმგებლობას გვაკისრებს, რომ არ გვაქვს უფლება სხვანაირები ვიყოთ. ნეტავ თუ გრძნობს, რომ ჩვენც, მასწავლებლებიც მათგან რამდენ რამეს ვსწავლობთ? სამყაროს მათი თვალით დანახვას ვსწავლობთ, სამყაროს, რომლის დაშლაც სურთ:

„რა მშვენიერია ჩემი სამყარო,

მსურს ეს ამბავი ყველას ვახარო.

მრავლად ნახულო და კიდეც სანახო

მინდა სამყარო შენ დაგანახო.

გადმოვიხედოთ მტკვარის კიდედან

ვარსკვლავნი იქნება ჩვენთვის ხიდებად.

მე ამ სამყაროს დავშლი ფიქრებად

და შენ მოგიძღვნი მე ყვავილებად“. –  მე -11 კლასელი სანდრო.

დეკემბრის სუსხიან დღეს მე-11 კლასის მოსწავლეებმა მასწავლებლები ლიტერატურულ სალონში მიგვიწვიეს. ორიგინალური მოსაწვევები ჩვენივე ფოტოებით გაეფორმებინათ. ვფიქრობდი, რომ დამხვდებოდა ჩვეულებრივი საღამო, სადაც ლექსებს წაიკითხავდნენ. არადა, რამდენჯერმე შემახსენეს, ხომ მოხვალთო? (რომ არა განსაკუთრებული დამოკიდებულება მათ მიმართ, არ დავესწრებოდი). ოთახიც თავად მოაწყვეს, სტუმრებიც საგანგებოდ დაპატიჟეს. ღონისძიების სახელწოდებამ კი დამაფიქრა: „მე ამ სამყაროს დავშლი ფიქრებად“. მათ საკუთარი კლასელების სანდროსა და ნინის ლექსები, სალომეს ჩანახატები წაგვიკითხეს, მოცარტის და ბეთჰოვენის საფორტეპიანო ნაწარმოებები შეასრულეს… სალომე რომ წერდა, ვიცოდით, ნინი და სანდრო კი ყველასთვის აღმოჩენა იყო. „ასე უყვარდათ საქართველოში“ …. საქართველოში ახლაც ასე უყვართ. არ ვიცი, რომელი მათგანი მიაღწევს პოეზიისა თუ პროზის მწვერვალებს, როდის და ვინ გაუმართავთ საღამოებსა თუ შეხვედრებს, მაგრამ სანდროს, ნინის და სალომეს მეგობრების მიერ მოწყობილი სალონი არასოდეს დაავიწყდებათ. მათი გვერდში დგომა, მხარდაჭერა და აღიარება მთელი ცხოვრება გაჰყვებათ და გააძლიერებთ. რომ არა რეზი, ნიკა, გოგა, ქეთი ეს საღამო არ შედგებოდა (ამისთვის როგორ მიყვარხართ!).

ამ თეთრი ზამთრის ცივმა დღეებმა

მოგონებების ალში გამხვია.

თითქოს როგორი ცივი წელია,

მაგრამ დათბება მალე ძალიან. – ბავშვებო, თქვენ ჩვენი გულები გაათბეთ.

„და თუ, მოხვდებით ოდესმე ამ ბაღთან, შედით შიგ, გაუხვიეთ მარცხნივ და დაინახეთ ხე, შეეცადეთ მაინც, რომ დაინახოთ. მიდით მასთან და საკუთარი ფიქრებით გაერთეთ. მიდით, ოღონდ მარტო. მიდით, ოღონდ არეული ფიქრებითა და ბევრი სათქმელით“ – ეს 15 წლის სალომეს ჩანაწერია. წრფელი გულიდან ამოხეთქილი, უზარმაზარი სამყაროს პატარა, თუმცა ღრმა და ძლიერი ადამიანის ნაფიქრალი. შეიძლება, რომ ამან არ დაგაფიქროს, ან არ მოგანდომოს უფრო ახლოს გაიცნო მისი განცდები, იგრძნო და მოეფერო.

წლების წინ მეგობარმა მითხრა: შენში არსებული სიყვარულის დასაფარად უხეშობას იყენებო. დავფიქრდი და მას მერე ვცდილობ, ვიყო ის, ვინც ვარ. ჩემს სიყვარულს მიმართულება მივეცი. დავფიქრებულვართ რატომ არიან უხეშები ჩვენი ბავშვები? გარეგნულად უზადო გოგონა უკარება და ამპარტავანი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა.  ერთხელაც მოვიცალეთ და ვისაუბრეთ, პროექტს ვგეგმავდით. აღმოჩნდა, რომ ვცდებოდი. ყოველი პროექტი თუ ნებისმიერი აქტივობა, რომელიც გაკვეთილებისა და საკლასო ოთახის ფარგლებს სცდება, ერთმანეთთან  გვაახლოებს, მათთან ერთად ახალი აღმოჩენების გაკეთება გვიხდება.

ამ ფოტოზე ერთ-ერთი მათგანია. სახეს სანახევროდ გვიჩვენებს … თითქოს არ სურს დავინახოთ, ხელს იფარებს. შორიდან, ძალიან შორიდან გვიღიმის…

  • ბებიაჩემის გამხდარ ხელებს ნახატი დინჯად, მაგრამ კანკალით ეჭირა. რომ შევხედე უცნაური სიამოვნება ვიგრძენი. ,,ცხოვრება ჩვენშია და არა ჩვენ გარშემო’’ – ფიოდორ დოსტოევსკი. – ამასაც 15 წლის გოგონა წერს.
  • ცხოვრება ჩვენშია და ზოგჯერ მგონია, ჩვენ გარეშე მიედინება. უჩვენოდ რაღაც მნიშვნელოვანი ხდება.

ჩვენ სხვა თაობა ვართ: უფრო ემოციური, მოსიყვარულე, პატრიოტი. ეს თაობა იმას ვერ გაიგებს, ვერ იგრძნობს, რასაც ჩვენო. გრძნობენ, იგებენ, სამყაროს ფიქრებად დაშლაც სურთ და უდიდეს სიყვარულსაც ატარებენ. ამას დანახვა უნდა. მოვიცალოთ ჩვენი ბავშვებისთვის, გვიყვარდეს ისეთები, როგორებიც არიან! მათ ჩვენი ყურადღება სჭირდებათ. შეიძლება ეს ლექსები პოეზიის ნიმუშებად არ ჩათვალოთ (მათ უკეთესებიც დაუწერიათ), მაგრამ სამყაროს მათეული აღქმა ჩანს: „გადაშლის ჩვენ წინ სამყაროს“,

„მე ამ სამყაროს დავშლი ფიქრებად!“

პ.ს. 2017 წელი ზამთრის არდადეგები.

 – გეოგრაფია სად არის??

–  ჩვენ გარშემო.  ჩვენ ხომ გეოგრაფიულ გარემოში ვართ.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი