“ძალიან ბევრი მშობელი ვიცი, რომელიც საერთოდ არ ასწავლის შვილს დამოუკიდებლობას, უნდათ, რომ ყველანაირად მათზე იყონ დამოკიდებული. უნდათ, გააკონტროლონ და კონტროლი ბევრ შემთხვევაში ძალიან ცუდად გამოსდით. ბოლოს ისე გამოდის, ბავშვი სრულიად დამოკიდებული ხდება მშობლებზე და ვერანაირ გადაწყვეტილებას ვერ იღებს.”
“არ ვიცი, დროის ბრალია, მშობლების ბრალია თუ რისი ბრალია, რომ თავისუფლება ნაკლებად გვაქვს ანუ მშობლები თვლიან, 18 წლისაც რომ გავხდით, მაინც არ ვართ თავისუფლები და თავისუფლება აღიქმება 25 წლის ზემოთ. თავისუფლება რომ გვქონდეს და მიჩვეულები ვიყოთ თავისუფლებას, ყველაფერი სხვა კუთხით წავა. “
“უნივერსიტეტში მიღებული ცოდნით წინ ვერ წახვალ იმიტომ, რომ ძირითადად თეორიაზეა გადატანილი ყურადღება.”
“ძირითადად არის მშობლებისგან ზეწოლა, რომ უნდა გქონდეს დიპლომი.”
ეს ფრაზები ახალგაზრდობის კვლევის შედეგად მომზადებული პუბლიკაციიდანაა. კვლევა ფრიდრიხ ებერტის ფონდის ინიციატივით 2016 წელს ჩატარდა. კვლევის საგანი იყო ახალგაზრდების დამოკიდებულება ისეთ საკითხებთან, როგორიცაა: დასაქმება, განათლება, დემოკრატია, საგარეო პოლიტიკა, ოჯახთან და მეგობრებთან ურთიერთობა, იდენტობა, რელიგია, ცხოვრების სტილი და სხვა საკითხები. კვლევაში მონაწილეობა მიიღეს 14-დან 29 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებმა.
კვლევა საყურადღებოა და ბევრი მნიშვნელოვანი დასკვნის გაკეთების საშუალებას იძლევა. აქ მოყვანილი ციტატებითაც კი ცხადია, რომ ახალგაზრდებს აქვთ სურვილი, დამოუკიდებლად მიიღონ გადაწყვეტლება, მიიღონ კარგი განათლება, იყვნენ კონკურენტულები შრომით ბაზარზე და თვითონვე აიღონ პასუხისმგებლობა საკუთარ ცხოვრებაზე, თუმცა სურვილების ასრულების გზაზე არაერთ დაბრკოლებას აწყდებიან, იქნება ეს ოჯახი, მათ გარემოცვაში გაბატონებული დამოკიდებულებები თუ ის რეალობა, რომელიც არც ისე ხარისხიან განათლებას და ცხოვრებისთვის საჭირო უნარ-ჩვევებს აძლევს. გამოსავალს ახალგაზრდების 21 % ემიგრაციაში ხედავს. ისინი ფიქრობენ, რომ სხვა ქვეყანაში უკეთეს პირობებში შეძლებენ ცხოვრებას და უფრო დამოუკიდებლები იქნებიან. ახალგაზრდებს ყველაზე მეტად უმუშევრობა და სიღარიბის ზრდა აწუხებთ და დისკრიმინაციის შემთხვევებიდანაც ყველაზე ხშირად ეკონომიკური მდგომარეობის გამო განცდილ უსიამოვნო შემთხვევებს გამოყოფენ.
ვინ უსმენს ახალგაზრდებს, რომლებიც თვლიან, რომ პოლიტიკოსები მათი მდგომარეობის გაუმჯობესებისთვის არაფერს აკეთებენ, სამოქალაქო აქტივიზმს აზრი არ აქვს და ყველაზე დიდ ნდობას მართლმადიდებლურ ეკლესიას უცხადებენ? რას სთავაზობს სახელმწიფო ახალგაზრდების 52%-ს, რომლებიც ღიად საუბრობენ განათლების არადამაკმაყოფილებელ დონეზე და მათი ნაწილი სასწავლო დაწესებულებებს სტრესულად მიიჩნევს? იცით, რომ მასწავლებლებისა და ლექტორებისადმი ნდობის დონე ბევრად უფრო დაბალია, ვიდრე ნათესავებისა და რელიგიური ლიდერების მიმართ და მიუხედავად იმისა, რომ ოჯახის წევრების მხრიდან მათ გადაწყვეტილებებზე ზემოქმედებას არც ისე დადებითად აფასებენ, ყველაზე მეტად მაინც ოჯახის წევრების და მეგობრების იმედი აქვთ. დიახ, 14-დან 29 წლამდე ახალგაზრდები, ანუ ძალიან ბანალურად რომ ვთქვათ, “ჩვენი ქვეყნის ხვალინდელი დღე”, თვლის, რომ ამ ქვეყანაში მხოლოდ ახლობელს თუ დაეყრდნობი, სისტემა მათ სასარგებლოდ არ მუშაობს, გადაწყვეტილების მიმღები პირები მათ პრობლემებს არ იცნობენ, სჯობს საკუთარ თავს თავად მიხედონ.
არავინ იცის, რა სჯობს ამ ახალგაზრდებისთვის, ის, რომ ისინი მხოლოდ საკუთარ ძალებზე იყვნენ დამოკიდებულები თუ ის, რომ სისტემა მეტად იყოს ორიენტირებული მათი პრობლემების მოგვარებაზე. ახალგაზრდებს იშვიათად უსმენენ, მათ ცოტა სივრცე აქვთ, სადაც ერთმანეთს ან უფროსებს საკუთარ ყოველდღიურობაზე, მომავლის განვითარების სასურველ გზებზე, არსებულ ბარიერებზე და მათი გადალახვის გზებზე დაელაპარაკებიან, ოჯახსა თუ საგანმანათლებლო დაწესებულებებში ბავშვებს მოცემულობებს და მათზე მორგებას ასწავლიან და სურვილი, იყვნენ დამოუკიდებლები, გადადგან აუცილებელი ნაბიჯები, ისწავლონ საკუთარი გამოცდილებით და მიუახლოვდნენ სასურველ რეალობას, ხშირად სურვილად რჩება.
იქნებ სწორედ ეს არის განათლების სისტემის ყველაზე რთული რგოლი, რომ მის ცენტრალურ ფიგურად ვერა და ვერ იქცა ბავშვი და მისი ინტერესები, იქნებ ჩვენს საზოგადოებას ღია დიალოგი სჭირდება პრობლემურ თემებზე მეტი თავისუფლებისთვის, იქნებ ასე, ერთმანეთის გაგებით და გულისხმიერებით მიიღწევა უფრო მეგობრული გარემო ბავშვებისა და ახალგაზრდებისთვის, იქნებ შესაძლებელია საკუთარ თავში მოძიება ძალისა, რომელიც მათ მოსმენას შეგვაძლებინებს.
