პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

მარინა ვაშაყმაძე

(სხარტად და გასაგებად, როგორც მასწავლა)

პირველი კურსის პირველ სემესტრში, როცა უხელფასო სტაჟირებებსა და უფასო ტრენინგებს ისეთივე გააფთრებული დავეძებდი, როგორც ახლა – ხელფასიან სამსახურს, „რადიო თავისუფლების“ მედიასკოლაში განცხადება გავგზავნე. გასაუბრებაზე რომ დამიბარეს, ხელისგულების გაოფლიანება მაქედანვე დამეწყო და მანამდე გამიგრძელდა, სანამ უკვე გასაუბრებული, გამსაუბრებლებმა, გასასაუბრებელი ოთახიდან  თავაზიანად არ დამაპანღურეს. „ყურებამდე გაღიმებულის“ მნიშვნელობას მაშინვე მივხვდი, როცა მარინა ვაშაყმაძე პირველად დავინახე. ოთახის შუაში რომ სკამი იდგა, იმაზე დავჯექი, ფეხი ფეხზე გადავიდე (ბოდილენგვიჯის შესახებ არაფერი ვიცოდი) და ისეთი გამოცდილი სახე მივიღე, როგორიც მხოლოდ ჟურნალისტიკის პირველი კურსის პირველსემესტრელ სტუდენტს შეიძლება ჰქონდეს და მეც მარინა ვაშაყმაძისნაირად ვცადე გაღიმება. მაშინაც ვიღიმოდი, როცა ოფლიანი ხელისგულებით მუხლი დავისველე, მაშინაც, როცა პირველი სისულელე წამოვაყრანტალე, მაშინაც, როცა მარინამ „მიმჩიხა“ და მაშინაც, როცა ზემოხსენებულ პანღურთან ერთად მარინას პირველი „ნო, ნო, ნო“ მივიღე.

575470_328093427272295_1856489122_n

ერთი წლის შემდეგ,  sms.tsu.ge-ის სამკვდრო-სასიცოცხლო მარათონში ჩაბმულმა აღმოვაჩინე, რომ „ახალი ამბების ჟურნალისტიკა 1“-ის გასწვრივ „მარინა ვაშაყმაძე“ წერია. ჰმ, ის ყურებამდე გაღიმებული ქალი (აქ ის იტყოდა – აი, ეგრე, „იხმარე ,,ქალი” თამამად! ეს ქალბატონო და ბატონო რა უბედურებაა?!“), რომელმაც პირველად მიმარტყმევინა თავი კედელზე. მოვასწარი, ავირჩიე.

303-ე აუდიტორიასთან მარინა ვაშაყმაძეს ველოდებით. ტრადიციულად აგვიანებს. სანამ კიბეებზე ამოვიდა  ნაცნობი, ყურებამდე ღიმილით, შავი ვიწრო შარვლით, ხელში ფურცლებით, ყელზე ჩამოკიდებული „რადიო თავისუფლების“ ბეიჯითა და სათვალით, თმაზე შვიდჯერ მაინც გადაისვა ხელი, ისე სწრაფად, როგორც მხოლოდ მას სჩვევია. საქაღალდეები მაგიდაზე დაყარა, მაღალი სკამი გამოაჩოჩა, ნახევრად ჩამოჯდა, ხელები გაასავსავა (ამ სიტყვის ზუსტი მნიშვნელობით) და აბა, დავალებები დამიწყვეთ მაგიდაზეო, გამოაცხადა. ამ წამიდან დაიწყო მარინა ვაშაყმაძის მასტერკლასი. სწორედ აქ მიჩხვლიტა პირველად ვენაში და შემიყვანა ინექცია, რომელსაც თვითონ ჟურნალისტიკის სიყვარულს ეძახის.

420390_431904900224480_374861473_n

ქარიზმატული, ემოციური, გულწრფელი, აუდიტორიაში თავბრუდამხვევად მოსიარულე და თმის გასწორების „ტიკით“ შეპყრობილი მარინა პირველი იყო, ვინც ჟურნალისტიკის საფუძვლების ჩვენთვის გასაცნობად სხეულის ენას, მუსიკას, სამზარეულოსა და ცხოველებს ერთნაირი წარმატებით „ხმარობდა“. ქალმა კატალონიური ფეხსაცმლით, ნელ-ნელა ჩამოგვაცალა სახიდან თვითკმაყოფილი გამომეტყველებები და გვასწავლა, როგორც ვიცინოთ საკუთარ შეცდომებზე, მაგრამ აღარ გავიმეოროთ ისინი. გვასწავლა, რომ „ამბის დაწერამდე, პირველ რიგში უნდა განვსაზღვროთ, რა არის ჩვენი სათქმელი. მეორე რიგში უნდა ვიფიქროთ, როგორ ვუპასუხოთ ამ ამოცანას. მესამე რიგში კი ერთი ადგილი ავწიოთ და მოვიძიოთ ცოცხალი ან დოკუმენტური წყაროები!“  ჩაგვინერგა, რომ „კარტოფილი არის მთავარი! – ჩვეულებრივი ადამიანების ყოველდღიური ცხოვრება კარგ ახალ ამბებად უნდა გადავაქციოთ!“ გაგვაფრთხილა, რომ ნაწერი, რომელსაც ინსტრუქცია სჭირდება, რომ ეს არ არის კატა და არის ლომი, არ ვარგა!“  მოკლედ, ქალმა ხმამაღალი სიცილითა და ყურებამდე ღიმილით, მიმახვედრა, რომ ჟურნალისტიკა ჩემი საქმეა. საქმე, რომელიც მინდა ისეთივე სიყვარულით ვაკეთო, როგორითაც მარინა გოგი გვახარიას ზარებს პასუხობს.

P.S. ქალბატონო მარინა, ეს არ არის კატა, მაგრამ არის კი ლომი?!

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი