ჩემი თაობა ბილ ესპრისაც ეკუთვნის. გახსოვთ საღეჭი რეზინი LOVE IS და მისი „ნაკლეიკები”. მესამე კლასელი ბავშვებისთვის ეს უდიდესი რომანტიკა (კინაღამ ეროტიკა დავწერე) იყო – ამასთანვე მეგობრობის დღიურებს და მკვდარი მაცივრის ტატუირებულ კარს ნიშნავდა. კიდევ Turbo, final და ძმანი მისნი. ჟან კლოდი, არნოლდი და სილვესტერი. ცემენტის მაგიდაზე მათით თამაში, გადატყავებული ხელისგულები, გაცვლა-გამოცვლა – საბაზრო ეკონომიკის ნამდვილი ჩანასახი.
ჰო, ბილ ესპრი LOVE-ს გოგო-ბიჭის მხატვარია.
თუმცა ეს ლოვე იმიტომ გამახსენდა, რომ პირველი კაცი, ვისაც მობილური ეპყრა, თან ეგეც ჰქონდა, მთელი ,,ბლოკი’’ – ჩვენთვის საჩუქრად. ჩვენი შორი ნათესავი. და რომ ურეკავდნენ, საგანგებოდ, რაღაც ხანი არ იღებდა. დაჰყურებდა ვნებით. დიდი მაგია მეგონა. საბოლოოდ გამოდგა, რომ ეგრეც ყოფილა და აი, რატომ:
ტელეფონის ზარი და ზუმერი ხომ სულ იგივეა, როგორც წესი. ძნელად რომ ვცვლიდეთ. იგივეა და ტრივიალური. ყურისთვის შესამჩნევი და ფიქრისთვის შეუმჩნეველი. ის ზარებიც ასეთი იყო. ამიტომაც აღარ გვახსოვს, რამდენჯერ გაისმა – ორჯერ, სამჯერ და მეტჯერ. მაგრამ ხმები, რომლებიც ამ ზარების უკან იდგნენ. ხმები და წერილები. ეს მთავარი ხმები და წერილები. ჰო, ზარები ერთნაირად ჟღერენ, მაშინაც როცა, მის უკან ჩასაფრებული ხმები და წერილები სიკვდილს გვამცნობენ და მაშინაც, როცა ვინმეს დაბადებას ან სიყვარულს, ან განშორებას. და კიდევ ბევრ სხვა ამბებს. ცენტრალურ ამბებს. როგორც მზეები არიან ერთნაირი და მთვარეები, ეგრე არიან ეს ზარები. ეს ერთნაირი ზარები. მათ ქვეშ და მათ უკან ხდება დიდი ამბები.
ჰოდა, მინდა სანტა-კლაუს, რომ ზარებმა ის მაგია დაიბრუნონ მხოლოდ, რაც იმ უცხო კაცის ხელში ჰქონდათ, კი არ გაჩვეულებრივდნენ ან ასე გასასტიკდნენ, არამედ 1997 თუ რომელიღაც წლის ხმით დარეკონ. და რეკონ.
