პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

პოლიციიდან დამირეკეს

გუშინ პოლიციიდან დამირეკეს:

– დავით ზურაბის ძე გორგილაძე ხართ? – იკითხა მამაკაცის დაღლილმა, სევდანარევმა ხმამ.
– ვცდილობ ვიყო – ვუპასუხე მე, რადგან ჯერაც მეგონა, რომ ასე მხოლოდ გაშაყირების მსურველი მეგობარი თუ წამოიწყებდა სატელეფონო ზარს.
ხაზზე მყოფი კაცი უკბილო ხუმრობას ვერ მიმიხვდა და მას სამარისებური დუმილით უპასუხა.
– კი, მე ვარ – დავსერიოზულდი.
– პოლიციიდან გირეკავთ – თითქოს უფრო დაუსევდიანდა ისედაც ნაღველით დამძიმებული ხმა.
სწრაფად ვიანგარიშე, ბოლო დროს რომელ ცოდვათა გუბეებში მქონდა ჩადმული ფეხი: „ირმა ინაშვილზე ვიღლიცინე, მაგრამ, განა ეს დანაშაულია? ჯერ ქალი პარლამენტში არ შესულა, დეპუტატის მანდატიც კი არ მიუღია და უკვე ბრბო მომისია? არა, კი დაიმუქრა, ყველას მოგხედავთ, ვინც მე მაგინეთო. არადა, ღმერთი, რჯული, არ მიგინებია… ისე, Facebook-ზე კი ვაშაყირე რაც ძალა და ღონე მქონდა. რაც მართალია- მართალია, ზოგიერთი ხუმრობა ძალიან კარგი გამომივიდა. ერთი სულაც ისეთი იყო, რკინის შურისმაძიებელი ქალის რისხვად რო ღირს. კიდევ? კიდევ რა ჩავიდინე? შენა და… გზა რო გადავკვეთე უადგილო ადგილზე? კი, მაგრამ ეგ ხო გასწი-გამოსწი 10 ლარიანი ჯარიმაა? – მეტი არა. თან, თუ რამე, ადგილზე დამაჯარიმებდნენ. აქ რაღაც სხვა ამბავია. მოიცა, მოიცა! ბავშვობაში ვიკას მამის მიტოვებულ „ჟიგულიში“ რო შევძვერით და ვუუუ, ვუუუ-ს რო ვიძახდით, ის ხო არ ამოგვიქექეს მე და კვესელავას? მორჩი ახლა, პარანოია ნუ დაგეწყო. ებიჯო, კითხე და გეტყვის ეს კაცი“.
– დავაშავე რამე? – ვკითხე.
– არ იცით, სამშობლო რო გეძახით?
უცებ ყველაფერი ნათელი გახდა – საქართველო რიგით ჯარისკაცად, უფრო სწორად, რიგით დარაჯად მიხმობს, მიუხედავად იმისა, რომ ერთხელ სამხედრო კომისარიატმა უკვე მითხრა, რომ ჩემი მხედველობის პატრონს რაიმე ობიექტი კი არა, ორი მოხარშული კვერცხიც კი არ უნდა ჩააბარო.
– ეტყობა ხმაური იყო და ვერ გავიგე.
– რა თქვით?
– არაფერი, არაფერი.
– სამხედრო კომისარიატში უნდა მიხვიდეთ ხვალვე.
როგორც კანონმორჩილი მოქალაქე, კომისარიატში 09:30-ზე გამოვცხადდი. რადგანაც თბილისი გვიან იღვიძებს, დილით ვერ გაიგებ ადამიანები გამიზნულად მიდიან არჩეული ტრაექტორიით თუ სიზმრის ნაკვალებზე მიბარბაცებენ. კომისარიატი სულ ორიოდე წუთის გახსნილი დამხვდა. ერთი ღია კარის ჩარჩოზე დავაკაკუნე და როგორც კი ფურცლებში თავჩარგულმა კომისარმა ამომხედა, მიპატიჟებასაც არ დაველოდე – ისე შევედი ოთახში. უცებ აღმოვაჩინე, ჩემ წინ იჯდა კაცი, რომელმაც 10 წლის წინ, ვარკეთილის გადასაკარგავში, დანგრეულ, გაყინულ, პარკეტაყრილ, კედლებჩამოფხავებულ შენობაში, 172-ე სკოლის ბიჭები წვევამდელებად გვაქცია, მოწმობები დაგვირიგა და საქაღალდეები გაგვიხსნა. 10 წლის წინ… ცივი ზამთრის ერთ მოღუშულ, ნესტიან დღეს…
– სალამი. პოლიციიდან დამირეკეს…
– დიახ, დაბრძანდით.
– იცით? მე შეზღუდულად ჩამთვალეს 3 წლის წინ, თუმცა მას შემდეგ ჩემს თვალებს არაფერი ეშვ…
– გასაგებია, ბატონო. უბრალოდ, კიდევ ერთხელ უნდა გაიაროთ სამედიცინო შემოწმება – მითხრა თავაზიანად.
„ეჰ, ჩემო ძველო მეგობარო – ვიფიქრე ჩემთვის – „განა პირველად ვხედავთ ერთმანეთს? სულ ასე ხდება: შენ გვეძახი და ჩვენ მოვდივართ, ექიმები გვსინჯავენ და ისევ შინ ვბრუნდებით. მერე ისევ გვეძახით შენ და სამშობლო. ჩვენ კი – იმავეს გავაკეთებთ, რასაც წინა, მრავალ ჯერზე ვაკეთებდით. ჩვენ, ბადურადაზიანებული, თვალებდაავადებული ახლომხედველები“. – გავივლე გულში.
კაცმა ტელეფონის ყურმილი აიღო და შიგ ჩემი ვინაობა ჩასძახა. მალე ერთმა ახალგაზრდამ წითელი საქაღალდე ამოიტანა, რომელსაც ზედ ჩემი სახელი და გვარი ეწერა. „ღმერთო ჩემო! აი ისიც, ალიოშა დევდარიანის არქივი“ – გავიფიქრე და გამეღიმა. კაცმა საქაღალდე გადაშალა. თითქმის გაშავებული, თხელი ფურცლებიდან ჩემმა წარსულმა დაუბერა. უცებ ჩემმა ძველისძველმა ფოტომ კადრივით გადაირბინა.
– ეს მე ვარ? – ვკითხე რიტორიკულად.
კომისარმა უკან გადმოფურცლა და ფოტოს დააკვირდა. იქიდან 15 წლის, თმაქოჩრიანი, 35 კილოგრამით ნაკლები დათო გორგილაძე იყურებოდა. მერე ამომხედა, ტუჩი ოდნავ გადმოაბრუნა, თავი დააქნია და მითხრა:
– თქვენ უნდა იყოთ.
კაცმა უწყების გამოწერა დაიწყო. მე კი იმ ფოტოს გადაღების მომენტმა არ მომასვენა: ჩემი ძმის გამონაცვალი, ვირთხისფერი სვიტერი მაცვია, რომელიც მას ნათელა დონაძემ აჩუქა დაბადების დღეზე. სვიტერის საყელოდან ის პერანგი ამოწვერილა, რომელიც მელორ იაშვილმა მამაჩემს მიართვა საჩუქრად, მამაჩემმა კი – მე დამითმო. ობიექტივისკენ ვიყურები, ვცდილობ სერიოზული სახე მივიღო და ჯერ კიდევ მჯერა, რომ შეუძლებელია დადგეს დრო, როცა Guns and Roses-ს აღარ მოვუსმენ; 27-ე კორპუსელ მაკაზე ლამაზ ქალს ვერასოდეს შევხვდები; GTA-ის კოდები სიცოცხლის ბოლომდე მემახსოვრება; მე და ისაკა კი – სიბერემდე ვითამაშებთ Counter Strike-ს.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი