პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

სახლ-მუზეუმიდან – ფუნდუკამდე

– ეეეს არიიი (მწერლის სახელს და გვარს ამბობს) მისი მაგიდაა. ამ მაგიდასთან მჯდომი წერდა ის თავის უკვდავ ნაწარმოებებს, _ არ ჩერდება გიდი და მახსედება ჩემი ბავშვობა. დაგვაყენებდნენ ისე, როგორც ჩემ გარშემო ზემოთქმულ მომენტში იყვნენ მოსწავლეები და ვუსმენდით გიდს, რომელსაც გადაბეზრებული ჰქონდა ის ამბები და ისტორიები, რომელთაც ყვებოდა, თითქოს ჩასუნთქვა-ამოსუქნთქვაც  მუდმივად ერთი ჰქონდა  ასევე მუდმივად უცვლელ სიტყვათა შეთანხმებებს შორის.

ამ მდგომარეობაში ყველაზე ცუდი კი ისაა, რომ მასწავლებლებიც და მოსწავლეებიც კარგი დაგეგმვის გარეშე მიდიან სახლ-მუზეუმებში. ნახავენ ხოლმე თუ სად ეძინა ამა თუ იმ მწერალს, სად წერდა, რომელ ფანჯარაში იყურებოდა ჩაფიქრებული, სად იდგა აკვანი, რომელშიც ის გაიზარდა და ასეთ საყოფაცხოვრებო წვრილმანებს მოისმენენ და მათ მასწავლებელსაც, მშობელსაც და თვითონ მოსწავლეებსაც, _ ყველას, _ ხშირ შემთხვევაში, ჰგონიათ, რომ დიდ დაფარულ ცოდნას ეზიარნენ და რაიმე ღირებული გაიგეს.

რა თქმა უნდა, საყოფაცხოვრებო გარემო ყველაზე მეტს ამბობს ადამიანზე, მისი ნივთები, სახლის მოწყობის გემოვნება და ხედვა ბევრ რამეზე მეტყველებს და ამათგან გამომდინარე შეიძლება კიდევ ბევრი პიროვნული თვისება დაინახო მწერლის, თუმცა  არ მგონია, ეს ამ კუთხით საინტერესო იყოს 15-16 წლის მოსწავლეებისთვის.

არ მინდა ისე გამომივიდეს, თითქოს სახლ-მუზეუმების დათვალიერებას არაფრად მივიჩნევდე, პირიქით.  უშუალო კავშირი ავტორის სახლთან, ნივთებთან, მის ბიბლიოთეკასთან, წარსულ ყოველდღიურობასთან შეიძლება ძალიან კარგი მოტივატორი გახდეს მოსწავლისთვის, რომ უკვე მხატვრულ ტექსტებს გაეცნოს, ან გადახედოს თავიდან. უბრალოდ, ეს ყველაფერი ძალიან ცუდად ხდება ხოლმე.

მოდი, ვკითხოთ საშუალო და უმაღლესი საფეხურის მოსწავლეებს აინტერესებთ თუ არა, მაგიდის რომელ მხარეს იჯდა ილია ჭავჭავაძე, როცა სადილობდა, ან სად ხდიდა ჭაჭის არაყს მურმან ლებანიძე. ამის შემდეგ კი მთელი კლასის წარმომადგენლობა ჩასხდებიან მიკროავტობუსში და უახლოეს ჩამოხურულ ფუნდუკში, თუ მაგიდაზე გაშლიან სუფრას, სადაც თხუთმეტი წუთის შემდეგ აღარავის ახსოვს სახლ-მუზეუმი, მისი პატრონი მწერალი და ამბები. არ ახსოვთ არც იმ მომენტში, არც პიკნიკზე და არც მერე ცხოვრებაში. იმიტომ, რომ სახლ-მუზეუმში სტუმრობა არის ექსკურსიის უბრალო დამატება, რაღაც ტრადიციული ნაწილი, რომელიც დიდად არავის აინტერესებს და მხოლოდ იცავენ ისე, მიმბაძველობით.

მალე სწავლა განახლდება და დაიწყება ექსკურსიები. გაივსება სახლ-მუზეუმები ხალხით, რომლებიც იქ ფოტოებს გადაიღებენ, იცინებენ, დაათვალიერებენ, ხელს გადაუსვამენ ნივთებს და რაღაც აღმოხდებათ აღფრთოვანების აღმნიშვნელად და კარგია ეს ყველაფერი, ძალიან კარგია, მაგრამ მასწავლებლებს მინდა გირჩიოთ,  ასეთი რამ ცადოთ: წაიყვანეთ მოსწავლეები კარვებით, შაბათ-კვირას იმ სახლ-მუზეუმთან. დაბანაკდით იქ, ორი დღე იცხოვრეთ, იკითხეთ იმ მწერლის შემოქმედება, დღის სხვადასხვა დროს ესტუმრეთ მის ოთახებს. ღამე მის ეზოში იარეთ. იკითხეთ, იკამათეთ. და დარჩით. იქ დარჩით შაბათ-კვირას,  თუ მოტიცავიის ზრდასა და ცოდნის გაღრმავებაზე ხართ ორიენტირებულნი.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი