პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ზუსტი სიტყვები

 

“დედა დარჩი მარტო, მაგრამ რა ვქნა”.

იშვიათად არის სიტყვები ისეთი ზუსტი, როცა სხვა სიტყვებს ადგილს აღარ უტოვებს.

პერიოდულად ხდება  შემთხვევები, რომლებზეც ხმამაღლა და ბევრი უნდა ილაპარაკო, მიუხედავად იმისა, რომ რთულია, ყელში ბურთი გეჩხირება, ბრაზი გახრჩობს და სიტყვებს თავს ვერ უყრი.

2016 წლის 8 აგვისტოს სამტრედიის სოფელ დაფნარში 22 წლის დემურ სტურუამ თავი მოიკლა. თვითმკვლელობამდე წერილი დატოვა. ამ პოსტის დასაწყისში გამოტანილი ფრაზა მისი წერილის ბოლო წინადადებაა.

წერილში წერია, რომ მომხდარში დამნაშავე ადგილობრივი პოლიციელია, რომელიც მას სიტყვიერ და ფიზიკურ შეურაცხყოფას აყენებდა და მოკვლით ემუქრებოდა, თუ არ ეტყოდა, ვის სად ჰქონდა “მოსაწევი” დათესილი. მისი მეგობრები მოგვიანებით გამოძიებისთვის მიცემულ ჩვენებებში იტყვიან, რომ ძალადობის შემთხვევები წლობით გრძელდებოდა და, დემურის გარდა, სამართალდამცველებს სხვა მსხვერპლებიც ჰყავთ. უფლებადამცველები კი აღნიშნავენ, რომ ეს შემთხვევა შეუძლებელია ცალკე განვიხილოთ. ის ჩვენთან არსებული მახინჯი სისტემის ერთ-ერთი გახმაურებული გამოვლინებაა, ასეთები ხშირად ხდება და რაც უფრო მოშორებით ხდება ქვეყნის პოლიტიკურ ცენტრიდან, ანუ თბილისიდან,  მით უფრო ბრუტალურია.

აქტივისტები, რომლებიც დაფნარში ჩავიდნენ, ჰყვებიან ამბებს სახლსა და ეზოზე, რომელსაც ახალგაზრდა ბიჭი მარტო უვლიდა;  ბაღში დათესილ ლამაზ-ლამაზ ყვავილებზე; დედაზე, რომელიც საარსებო ფულის საშოვნელად თურქეთში დადიოდა სამუშაოდ; თანასოფლელებზე, რომლებსაც განსაკუთრებით უყვარდათ გარდაცვლილი და სხეულის დაზიანებებზე, რომელიც შეუიარაღებელი თვალისთვისაც ადვილად შესამჩნევი იყო და წერილში აღწერილი ძალადობის ნათელ ილუსტრაციას წარმოადგენდა.

დედა მარტო დარჩა, ცოცხალი ადამიანი ამბად გადაიქცა, მაგრამ რა ექნა, სხვა გზა არ ჩანდა.

ამბავი საყურადღებოა და ერთგვარი ტესტია ჩვენთვის, ვინც ცოცხლები ვართ, ვისაც არ გვინდა დავრჩეთ მარტო ან ჩვენი მშობლები დავტოვოთ უჩვენოდ; ვისაც გვესმის, რომ ადამიანის ყველაზე ძვირფასი ქონება მისი სიცოცხლეა და საშინელებაა, როცა მას აზრი ეკარგება, მასზე უარის თქმას გაიძულებენ. ჩვენზეა დამოკიდებული, რამდენად შევაფასებთ ადამიანის სიცოცხლეს, როგორ მოვითხოვთ სახელმწიფოსგან სხვების დაცვას და რამდენ ხანს გვემახსოვრება ერთ-ერთი ყველაზე სულისშემძვრელი ფრაზა, რომელიც შეიძლებოდა სადმე წაგეკითხა.

ეს ფრაზა შესაძლოა ქუჩაში დაწერო, როგორც საპროტესტო მანიფესტი, ისე, როგორც ჩვენმა თანამედროვე ხელოვანებმა, მარიამ ნატროშვილმა და დეთუ ჯინჭარაძემ გააკეთეს; შესაძლოა საპროტესტო მანიფესტაციებზე გამოფინო, როგორც ძლიერი კომპრომატი ხელისუფლების წინააღმდეგ, რომელსაც არ ადარდებს სოფლებში მარტო მცხოვრები ბიჭები და საარსებო ფულის საშოვნელად მათი სხვა ქვეყნებში წასული დედები  ან სულაც ლიტერატურის გაკვეთილებზე განიხილო. ჩვენზეა დამოკიდებული. გააჩნია, ვინ როგორი პროტესტის ფორმას მივმართავთ რეალობის წინააღმდეგ, სადაც ადამიანებს ხან აქვთ სიცოცხლის და ღირსეულად ცხოვრების უფლება, ხან – არა.

13920764_1806493916258949_6549329222061862114_n

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი