ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

ჩაიწერე საკუთარი თავი

რამდენიმე დღის წინ მეგობარმა გამახსენა ექვსი-შვიდი წლის წინ მომხდარი ამბავი. ჩვენ თივას ვაბინავებდით საბძელში, როდესაც წვიმა დაიწყო და ჭექა-ქუხილმაც იმატა. დასრულების შემდეგ, ვიდრე სახლში შევიდოდით, იჭექა და მეხი გავარდა. ის ნაერთების მასა კი, რაც დიდმა ელექტრულმა ენერგიამ შეადუღა, პირდაპირ ჩემ წინ ჩამოვარდა და რომ არა მეგობარი, ვინც ხელი მკრა, შესაძლოა ეს ბლოგი არც არსებულიყო ჩემთან ერთად. მე ეს ამბავი არც კი მახსოვდა და, სიმართლე ითქვას, ახლაც დიდად ვერ ვიხსენებ, თუმცა იმ დღეს რომ წვიმდა, თივას ვინახავდით, ის ბიჭიც რომ იქ იყო, ცხადად მახსოვს. ალბათ ემოციური ფონის თუ შიშის გამო ის კონკრეტული მომენტი დამავიწყდა. არ ვიცი რატომ, თუმცა ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც იმ დღეს მოხდა, არ მახსოვდა და ვერც ვიხსენებ.

ბოლო დროს ვცდილობ, რომ დღიური ვწერო. თუმცა, რადგან ეს ბავშვობაში არ გამიკეთებია, უცნაურად დავიწყე საქმე. ჯერ შორეული წარსულის ამბებს ვიხსენებ და იმათ ვიწერ. ვთქვათ და, როგორ ვიწექი თვრამეტ აგვისტოს ყანისპირა მინდორში და ვარსკვლავებს ვუყურებდი, შორს სახლიდან კი ფერისცვალების დღესასწაულისთვის მზადებაში ჩართული ოჯახის წევრების ხმა მოდიოდა. ასეთ რამეებს ვიგონებ და ვიწერ, რომ მომავალშ დავუბრუნდე, ვიკითხო და გავიხსენო.

რა არი მითი?.. მოდი ერთი კუთხით განვიხილავ. ეს ალბათ თხრობის სურვილია. ადამიანს მუდმივად სურდა მოეყოლა. ამბავი ყველაზე დიდი რამაა კაცობრიობის ისტორიაში. პირველი ადამიანებიც კი, რომლებიც კედლებზე ბიზონებს ხატავდნენ, ასე აწარმოებდნენ საკუთარ დღიურს. ისინი ჰყვებოდნენ. შესაძლოა არ იყო მწერალი, პოეტი, ბლოგერი, არც დღიურს აწარმოებდე, თუმცა ჩვენ ყველანი ვქმნით ამბებს და ამას ვყვებით. თვითონ რაიმე შემთხვევის ქმნადობაც უკვე ნიშნავს მის მოყოლას, გათამაშებას. თეატრში მსახიობი შესაძლოა ერთ მომენტში მხოლოდ ჟესტიკულაციით, სხეულის ენით თამაშობდეს, თუმცა ის ამ დროს ჰყვება ამბავს და თან ქმნის მას. სცენაზე ის არის ამბის შემქმნელი, მაგრამ დარბაზში მსხდომთათვის – მთხრობელია.

მინდა ვურჩიო მასწავლებლებს, რომ მოსწავლეებს თხოვონ დღიურის წარმოება. ჩაიწერონ თავიანთი ემოციები, აზრები, იდეები, განვლილი დღე, კვირა. გამოყონ მნიშვნელოვანი და ნაკლებმნიშვნელოვანი მოვლენები. სულ მახსენდება მარკესის „იცხოვრო, რომ მოჰყვე“ – ეს სათაური, ფრაზა. წარმოიდგინე, ადამიანს გავიწყდებოდეს ყველაფერი, რაც იყო და მხოლოდ ამ წამს, აწმყოში არსებობდე. ალბათ ძალიან ცუდი იქნებოდა.

დღიურის წარმოება მოსწავლეს განუვითარებს სხვადასხვა უნარებს და გახდის უფრო მიზანსწრაფულს, თანმიმდევრულს. კანტი ამბობდა, ადამიანი კვდება, აზრი რჩებაო. აქ არ იგულისხმება მხოლოდ ფიზიკური სიკვდილი, აქ ჩვენს ცვალებადობაზეც არის საუბარი, ანუ წარსული „მეს“ სიკვდილზე. ამ ყველაფერს კი ძალიან კარგად წარმოაჩენს და აღნუსხავს სადღიურო ჩანაწერები.

თუ ფოტოფირზე საკუთარ სხეულს ვაფიქსირებთ დროისა და სივრცის კონკრეტულ მონაკვეთში, ჩანაწერები იგივე კონკრეტიკით აფიქსირებენ ჩვენს გონებრივ და სულიერ სტატიკა-დინამიკას. ამიტომ, ამ, ე.წ. self ფოტოების ეპოქაში, როცა დღეში ათობით კადრში ვაფიქსირებთ საკუთარ სხეულს, გამოვნახოთ ბლოკნოტის ან word ფაილის ერთი გვერდი, სადაც საკუთარ თავს ჩავიწერთ.

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი