როგორი უნდა იყოს ჩვენი ქალაქების ქუჩები, რათა ბავშვებისთვის სკოლაში მისვლა არ გაუჭირდეთ?   ალბათ ყველას უნახავს, დილას სკოლაში მიმავალ ბავშვები.

ზაირა არსენიშვილის „ვა, სოფელოს“ წაკითხვა წლების წინ ჩავიდე გულში და მას შემდეგ ვის აღარ ვთხოვე: წიგნისკენ მიმავალი გზა მასწავლეთ-მეთქი. ხან

„მათემატიკა ეს არის ტვინის მუსიკა, ხოლო მუსიკა კი სულის მათემატიკა“. დათიკო გონდაური   ალბათ ბევრმა არც იცის, რომ 1921 წელს

ყოველთვის მშურდა ადამიანების, რომლებსაც პრიორიტეტების განსაზღვრა შეეძლოთ. მოგვიანებით, საკუთარი წარუმატებლობისა თუ წარმატების ანალიზით, დროის განაწილება ასე თუ ისე ვისწავლე. ამიტომაც

თანამედროვე საკლასო ოთახებში მოსწავლეების უმრავლესობას ენა მხოლოდ მათ სახელმძღვანელოებში ჩაწერილი გრამატიკული წესების ცოდნა ჰგონია და ვერც კი წარმოუდგენია, რამდენი დრო,

სქემების გამოყენებით მასწავლებელი პატარა მკითხველებს ეხმარება ტექსტის უკეთ გააზრებაში, პარალელების გავლებაში, სიტყვებთან ვერბალური თუ ვიზუალური ასოციაციების გაბმაში და სხვა. სასურველია,

ბევრ სხვადასხვა სიტუაციასა და ვითარებაში შეიძლება ამ კითხვის დასმა, მაგრამ არის ერთი სივრცე, ერთი კონკრეტული სიტუაცია, როცა ეს ყოვლად დაუშვებელი,

ქართულის მასწავლებლების ერთ-ერთი მთავარი დილემა ყველაზე გენიალური ქართული ტექსტია, დამეთანხმებით. ხშირად  მასწავლებელი ორ ცეცხლს შუა იწვის ხოლმე, ჯერ ერთი, მას

მარინე ბერიანიძე წალკის პირველ საჯარო სკოლას ხელმძღვანელობს. ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებულ რეგიონში ქართული სკოლის დაარსება ახლანდელი დირექტორის ოჯახის დიდ ძალისხმევას და