მე მჯერა, რომ განათლება სოციალური პროგრესისა და გარდაქმნის ფუნდამენტური მეთოდია. მე მჯერა, რომ ყველა რეფორმა, რომელიც მხოლოდ კანონთა ამოქმედებას, სასჯელის

აქტიურ მოსმენასთან და „ხმაურიან“ სიჩუმესთან დაკავშირებით ჩემი ცხოვრების სამი მნიშვნელოვანი მამაკაცი და სამი ამბავი მახსენდება: გარდატეხის ასაკის გამო თავდაკარგული ჩემს

ყველა მშობელს სურს, მისი შვილი ინტელექტუალური განვითარებით გამოირჩეოდეს. თუ გავითვალისწინებთ, რომ ბავშვის გონებრივი განვითარება პირდაპირ უკავშირდება მეტყველების განვითარებას და ამ

დღესდღეობით სააზროვნო უნარ-ჩვევების განვითარება ეროვნული სასწავლო გეგმის ერთ-ერთი უმთავრესი მიზანია, თუმცა უნდა ითქვას, რომ აზროვნების სწავლება საკმაოდ ძველი იდეაა. ჯერ

„– ჯემალ, სკრიპკა! – იანგული, ლაწირაკო! – ჯემალ, ქამო! – იანგული, წუწკო ბერძენო! – ჯემალ, წირპლიანო! – პატარების ყოჩო! –

საქართველოში, ისევე როგორც სხვა ქვეყნებში, მიმდინარეობს დისკუსია, რომელი განათლების სისტემაა მისაბაძი. ზოგს გერმანული პროფესიული განათლების მოდელი მოსწონს, ზოგს – სკოლების

«Есть речи — значенье Темно иль ничтожно, Но им без волненья Внимать невозможно.» ალბათ, ყველას გვახსოვს ისეთი გაკვეთილი ან ლექცია,

პრობლემაზე ორიენტირებული სწავლების არსი არის ის, რომ პედაგოგმა მოსწავლეებს დაანახოს საკითხი, პრობლემა, რომელიც მრავალგვარი მიდგომითა და გზით შეიძლება გადაიჭრას, რომელიც