ამას წინათ, მე და ჩემი მოსწავლეები შესწავლილი მოთხრობების დასასრულების საძებნელად დავირაზმეთ. გაიკვირვებთ ალბათ, დასასრულს რა ძებნა უნდა, ამბის ბოლო გვერდზე

  ვასწავლოთ მოთმინება ბავშვებს, რომლებიც ძნელად მართავენ თავიანთ ქცევას, აქვთ აკადემიური ჩამორჩენაც. თუ ისინი დროის უმეტეს ნაწილს უარყოფითი ქცევითი შაბლონებით

დაპირებისამებრ ამჯერად გიამბობთ, როგორ გავაცანი როლური თამაშით მეექვსეკლასელებს მერი მ. დოჯის „ვერცხლის ციგურები“. წიგნი 1971 წელს არის გამოცემული. ლილისფერ ყდაზე

მე იმხელა ვარ, რომ ბავშვობაში ,,ბაბილინას“ ვუყურებდი, ყველაზე ბნელ, ყველაზე ნაცრისფერ და მაინც ძალიან საყვარელ მულტფილმს თავისი ემოციურობით, თავისი საინტერესო

იდეების მოედანი – ეს სიტყვები პირველად სკოლის მართვისა და ლიდერობის კონფერენციაზე გავიგონე. დღის ბოლოს კი მისი მონაწილეც გავხდი. იმ დღეს

(ნაწილი პირველი) ბოლო დროს განათლების ქართველი ექსპერტები დაუფარავად საუბრობენ იმის შესახებ, რომ, დახარჯული ფინანსების მიუხედავად, საქართველოში სასკოლო განათლების ხარისხი ვერ

თამაში უნივერსალური ქცევაა, რომელიც ყველა კულტურასა და დროში გვხვდება. თამაშის ზოგიერთი თეორეტიკოსის მოსაზრებით, ის ევოლუციურად ჩამოყალიბებული ქცევაა, რომელიც დამახასიათებელია ადამიანებისთვის,