ამა წინათ ვფიქრობდი – ერთხელაც წიგნებიდან რომ გადმოვიდნენ გმირები, რას მოვუყვებით ჩვენ, რას დავახვედრებთ?!. დავუშვათ, თუნდაც უარყოფითი ან დადებითიც,

მე ზუსტად ისევე ვზივარ გამოკეტილი რაღაც ოთახში, როგორც ის. მეცნობა ნივთებიც, საგნებიც, ჩრდილები და ხმები, მაგრამ მაინც უცხოდ და ფრთხილად

ველასკესი თავის ცნობილ ნახატზე, „მენინები“ რომ ჰქვია, მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი ფერადოვნებით წარმოაჩენს ადამიანური ყოფის ერთ ეპიზოდს: ტილოს ცენტრში ინფანტა მარგარიტაა,

ერთი კარგი წიგნი გამახსენდა, რომელშიც უბრალო შემთხვევითობა ყველაფერს ცვლის: მთავარ გმირს, მის ცხოვრებას, სხვების ცხოვრებას, ამინდს. ამ წიგნზე სხვა დროს

“ველოდები, როდის მოვა  და მეტყვის, რომ ისევ ბავშვს აჩენს. სწორედ ამიტომ ვერ ვაწინაურებ”, – ასე  ლაპარაკობს  დირექტორი ჩემზე თანამშრომლებთან შეხვედრის

რომელიღაც დაწყებით კლასში გვაწერინეს „რა მწყინს, რა მიხარია“. მაშინდელ ნაწერში პატარა პრინცივით გულწრფელი ვარ, უხერხულობამდე. გავიზარდე და გაქრა ეგ გულწრფელობა.

„ვისაც არ უყვარს, მას არ შეუცვნია ღმერთი, ვინაიდან ღმერთი სიყვარულია.“ 1 იოანე 4:8 თუკი მე მართლაც მიყვარს ერთი ადამიანი, მაშასადამე,

რომ ვუფიქრდები, თითქოს თავადაც თხრილში ჩაგდებულმა იცხოვრა. ბოლო ათწლეული მაინც. ის პერიოდი, რაც მე ვაკვირდებოდი როგორც მკითხველი, თანამოქალაქე, დაინტერესებული პირი.