15 ოქტომბერს სამსონ მოვსესიანს უნდა შევხვედროდი – ერევნის სახელმწიფო თოჯინების თეატრის რეჟისორს. თბილისში მხოლოდ ოთხი დღე უნდა გაეტარებინა და რაც

ეს მწერალ ნილ გეიმანის სტატიაა კითხვის ბუნებასა და მის სარგებლობაზე. ეს არ არის ფიქრთა ნაკრები, უფრო იმის თანამიმდევრული მტკიცებულება, რაც

ბოლო დროს ძალიან მაღიზიანებს კომპიუტერი. სოციალური ქსელი, სხვადასხვა პორტალები, ინტერნეტ მისამართები, ფოტოები, ვიდეოები, ზღვა ინფორმაცია, რომელითაგან დიდი ნაწილი ბსოლიტურად უსარგებლოა

ვლადიმირ ნაბოკოვის ავტობიოგრაფიული ჩანაწერების კითხვისას ერთ თავშესაქცევ ამბავს გადავაწყდი. ვოლგისპირელ ახალგაზრდა კაცს – მის ერთ-ერთ აღმზრდელს – თავგამოდებით უმტკიცებია, „ბიძია

სკოლაზე თუ დავფიქრდები და ვეცდები, ჩემი თავი და ერთმანეთი გავიხსენო, ჯერ შესასვლელში ჩარიგებულ ნაძვებს შორის გავლა მიწევს. და შემოდგომის. დავხუჭავ

ერთი მოარული გამონათქვამით, უფრო  კი, რიტორიკული კითხვით დავიწყებ – წარმოიდგინეთ, რას იზამდნენ ადამიანები, ხეები რომ უსადენო მაღალსიჩქარიანი ინტერნეტის გადამცემები ყოფილიყვნენ.

  გაბორ მატე ნარკოდამოკიდებულების სიღრმისეულ მიზეზებსა და იმაზე გვესაუბრება, თუ როგორ უნდა ვებრძოლოთ ნარკომანიას. დოქტორი გაბორ მარტე კანადასა და მის

  -არ გიკვირს, ყველამ რომ ყველაფერი იცოდა? -არ მოსწონდათ და ცნობებს აგროვებდნენ. -როგორც ჩანს, თავიდანვე აითვალწუნეს. -თვითონაც შეუწყო ხელი. უცხო

გეგონება, მე მექნას. მე ვმჯდარიყავი იმ თვითმფრინავში და მეყაროს ბომბები. ისე, ამათ კი დავაყრიდი რომ რამე. ამ ახვრებს. არადა, ხო

საფლავი ჰაერში როდესაც იმ წითელი აგურის შენობას გვერდით ჩაუვლიდა, თეთრწვერა, მაღალი მოხუცი მხრებში იხრებოდა, მთლიანად საკუთარ ქუდში შეიყუჟებოდა, როგორც კარავში,