მხატვრული ლიტერატურის ავტორიტეტი დღეს მოზარდებში, თითქოს ეჭვის ქვეშ დადგა. თქვენ რას და როგორ უპასუხებთ შვილს, ბავშვს, რომელიც გკითხავთ – რატომ

ორი წელია, ერთ გოგოს ინგლისურს ვასწავლი. წინა საუკუნის დასასრულს და ამ საუკუნის დასაწყისშიც ინგლისურს იმიტომ ვასწავლიდი, რომ თავის გატანის სხვა

ისევ თავად ვაჟათი დავიწყებ. ალბათ ბევრ მკითხველს ეცნობა სურათი: გაბადრული, ამაყი მშობლები და თითისტოლა ბავშვი, რომელიც „თავის სიგრძე“  „ბაკურს“ სტუმრების

როგორი ასოციაცია გიჩნდებათ, როდესაც გესმით ფრაზა ,,გამოჩენილი მწერალი და საზოგადო მოღვაწე”? ალბათ, თქვენც ის წარმოგიდგებათ თვალწინ: უზომოდ კეთილთვალებიანი, წვერულვაშიანი, მომღიმარი,

„ბრწყინვალე სამშაბათია, წირვა ეს-ეს არის დასრულდა, ტკბილი, მშვიდი დღეა, მზე ანათებს, ჟინჟღლავს, ლიმონის ყვავილი სურნელს აფრქვევს, ხეები იკვირტება, ბალახი იწვერება,

კარგი ლიტერატურა ის არის, რომელიც რაღაცით ჰგავს ცხოვრებას, რა ჟანრიც არ უნდა იყოს, რაღაც კავშირი უნდა ჰქონდეს ტექსტს იმ ეპოქასთან,

არსებობს სხვა ქალაქის სიყვარული, ისეთი მძაფრი, შენს ქალაქში დგახარ და გული გიჩერდება, კუჭთან პეპლებს გრძნობ და სუნთქვა გიჭირს. ისეთი ხორციელია

რამდენიმე წლის წინ, სეირნობისას, ერთ უცნაურ მაღაზიას წავაწყდი. წიგნების მაღაზიას ჰგავდა, გამვლელების დასანახად გამოფენილი ძველი თუ ახალი გამოცემებიც ამას მოწმობდნენ.