ნაძვები თბილისში მუდმივად გადატვირთული ქუჩებიდან ერთ-ერთის, დადიანის ქუჩის, სიახლოვეს ვცხოვრობ. თითქოს ტრანსპორტის აუტანელი ხმაურით შეწუხებული უნდა ვიყო, მაგრამ, საბედნიეროდ, ასე

  დღემდე მეშინია მუზეუმების. დარწმუნებული არ ვარ, რომ რომელიმე ბნელ კუთხეში შემზარავ ექსპონატს არ გადავაწყდები – ვთქვათ, შავ ხავერდზე დასვენებულ

„ზეპირად მოსაუბრე“ ნიშნავს ადამიანს, რომელიც თავაწეული ლაპარაკობს და პრეზენტაციის დროს ქაღალდებში არ იქექება. მეხსიერების ვარჯიში საჭიროა არა მარტო ჰუმანიტარებისთვის, არამედ

ჯერ შეშას ამოვზიდავდით დილით, მერე ვდგებოდით და იწყებოდა ლოცვა. უკან მდგომები წინ მდგომებს ამ დროს პანღურს ურტყამდნენ ან თმას ქაჩავდნენ,

ილიპ დელერმი ერთგვერდიანი ჩანაწერების კაცია. უფრო დიდი ტექსტებიც დაუწერია, მაგრამ ყველაზე კარგად მაინც ეს გამოსდის – მინიატურები: ერთი ჩასუნთქვა, ერთი

* * * ეს ამბავი ნამდვილია და გერმანიაში,  ბავარიის მხარეში მოხდა გასული საუკუნის 90-იან წლებში. მოყოლითაც იქაურმა გერმანელმა მიამბო, ქართულად,

ამ რამდენიმე დღის წინ მეგობარმა მთხოვა, დამესახელებინა მისთვის ქართული ფილმი, სადაც ქართველის „სახე“, ქართული ხასიათი, სრულყოფილად იქნებოდა გადმოცემული. მის ჩვენებას

ამ ბოლო დროს თბილისის წიგნის ფესტივალებზე სასიხარულო ტენდენცია გამოიკვეთა: ქართველი ავტორების წიგნები ბესტსელერები  ხდება. ეს შესაძლოა ავტორის პირადად ნახვისა და