ქარი და ადამიანები კვირაში ორჯერ, თითქმის ერთსა და იმავე დროს, მეტრო დელისში ამოვდივარ, იქვე მუდმივად გაჩერებულ 53 ნომერ ყვითელ სამარშრუტოში

ფეისბუქზე წერილი მივიღე. კლასელი მწერდა, რომელთანაც, უკვე წლებია, ურთიერთობა აღარ მქონია – ჩემი კლასი სკოლის დამთავრებამდე დატოვა და გაუჩინარდა. საუბრის

ეს ამბავი ახალმა სოციალურმა კამპანიამ გამახსენა. „რა მოხდა ქუჩაში“ ქალთა უფლებების დამცველი ორგანიზაციის, „საფარის“ წამოწყებაა – ქალები ჰყვებიან სექსუალური შევიწროების

ჯერ კიდევ საბავშვო ბაღში სიარულისას ვამბობდი, რომ როდესაც ერთი სხეული რაიმე ძალით ზემოქმედებს მეორეზე, ის თავადაც განიცდის ზემოქმედებას მეორეს სხეულისგან,

*** ამბავი კი აღწევს ჩვენამდე, მაგრამ წასვლას „ვერ ვახერხებთ, „ვერ ვიცლით“; მერე, როცა „ფაქტის წინაშე“ ვდგებით – „გულწრფელად ვწუხვართ“; უფრო

პოეზიის აფთიაქს  საგაზაფხულოდ ბევრმა მოაკითხა უცნაური ჩივილებით…. ანამნეზების განხილვისა და ანალიზის შემდეგ ეს დაავადება აღიწერება, როგორც თავსდატეხილი სიცარიელის გრძნობა. ალბათ

შენ რა გქვია? ბიჭი. შენ? გოგო. იმას რა ქვია? მაშო. შენ რა გქვია? ბიჭი. მიყვარხარ – მოდის ერთი და კიდევ

სამეგრელოში მხედრიონელები რომ შემოვიდნენ, პირველ კლასში ვიყავი. კარგად მახსოვს, გაკვეთილის დროს სროლის ხმა გავიგეთ, არ დამავიწყდება ჩემი მასწავლებლის თვალები, რომელიც

„ეს გაზაფხული მე მოგიყვანე…“ ბესიკ ხარანაული     რაც გინდათ დაარქვით _ ეგოიზმი, გულაჩუყება, თუნდაც რამე უფრო მკაცრი და გაბრაზებული