წიგნის კითხვა ტრავმულ გამოცდილებად მექცა. ამ წიგნის – თომას ვულფის მოთხრობების კრებულის. წლების წინანდელი ამბავია. პირველივე მოთხრობამ, „დაკარგულმა ბიჭმა“ ყველა

ისე მოხდა, რომ აგერ უკვე ათი წელია სხვადასხვა უნივერსიტეტში მედიცინის მიმართულების სტუდენტებს ლათინურ ენას ვასწავლი. ეს იმას ნიშნავს, რომ მთელი

პასტორალური თემატიკა იმთავითვე დომინანტი იყო ქართულ პროზაში. მეცხრამეტე საუკუნის მეორე ნახევრიდან, როცა ქართული პროზა მძლავრად იწყებდა ფეხის ადგმას, გამოიკვეთა ურბანული

-მოდიან! – დაიყვირა საბამ ჩვენს დანახვაზე. ჩვენ – თბილისიდან სოფელ თაგვეთში ჩამოსული პატარა დელეგაცია ვართ – ჟურნალ „მასწავლებლის“ მთავარი რედაქტორი

მოცლილობამ მაფიქრებინა – ოთახს ხელახლა დავალაგებ და იმ ყველაფრისგან დავცლი, რასაც წლების განმავლობაში, ცოტა არ იყოს, სასაცილო მგრძნობელობის გამო ვინახავდი-მეთქი.

შესავალი  „მან კი მომიგო მყისვე, მარად უცდომელი ანდაზით: ქალო, გახსოვდეს, რომ ქალს სამკაულად შვენის სიჩუმე“ ––  ეს სიტყვები დიდი ბერძენი ტრაგიკოსის

(კარანტინი, 2020 წელი)   – გამარჯობა! მითხრეს, რომ ჩემს კითხვებზე პასუხის გაცემას შეძლებთ. – შევეცდები, თუკი ბევრს არ მოითხოვთ ჩემგან!

 წერილი ქართულის მასწავლებლებს წერილებს იმაზე მეტად დიდი დატვირთვა აქვთ, ვიდრე წარმოგვიდგენია, იმიტომ, რომ წერილები სიტყვებისგან შედგება, სიტყვებმა კი გაცოცხლება იციან.

16 მარტია, დილის 4 საათი. იძულებითი არდადეგები დაიწყო. თუმცა აქამდეც იძულებითის ტოლფასი იყო – გამუდმებით ინფორმაციის ლოდინი, ფიქრი, დარდი, შიში…

„…იგი მასწავლიდა „ხედვას“, განსხვავებით უბრალოდ „ყურებისგან“, და „სამყაროს გაჩერება“კი » პირველი ნაბიჯი იყო ხედვისკენ“». მრავალი წლის განმავლობაში მე განვიხილავდი «სამყაროს