„- შემიძლია, თავს ნება მივცე და სამართლიანად განვსაჯო, მე მაქვს ამის უფლება, – გადმოსძახა მოხუცმა კიბის სიმაღლიდან, – დელაკრუა ღვთის

ნინო ქართლის ერთი პატარა სოფლის ქართული ლიტერატურის მასწავლებელია. აი ისეთი სოფლის, საზარელ სახელს, ოკუპირებული ტერიტორიის მოსაზღვრეს რომ ეძახიან, და ამ

1995 წლის დეკემბრის ცივი, ქარიანი დღე იყო. გორში, სტალინის ძეგლის სიახლოვეს ალაგ-ალაგ საღებავგადაცლილი, ძველისძველი, გულმიუსვლელი მანქანა იდგა. მანქანაში ვისხედით: მე,

ზრრრრ…ისმის ზარის ხმა. მე, როგორც წესი,დიდ ოთახში ვზივარ და ტელევიზორს ვუყურებ ოჯახის სხვა წევრებთან ერთად. მაგრამ ეს ზარი ამ წესს

ამერიკის ბოლო საპრეზიდენტო არჩევნებიდან ორი დღეც არ იყო გასული, რომ „ნიუ იორკერის“ ვებსაიტზე ამერიკელი მწერლის, ადამ გოპნიკის პატარა ტექსტი გამოქვეყნდა

„დაბადების დღის წესი თვითონაც არ ესმით და არც შენ გეუბნებიან, რომ როცა თერთმეტი წლის ხარ, ამავე დროს ათისაც ხარ, ცხრისაც,