წიგნები, გმირები, რომლებსაც ჩვენ წლების თუ რაღაც დროის შემდეგ ვუბრუნდებით, მუდმივად სახეცვლილი გვხვდებიან. ეს, რა თქმა უნდა, მეტაფორულად რომ ვთქვათ,

შემოქმედება თავისუფლების წყურვილია. თავისუფლება კი თვითგამოხატვას გულისხმობს. მწერალი სიტყვას ირჩევს და ღვთის მსგავსად ქმნის მხატვრულ სამყაროს. ყველაზე მთავარი ამბავი უკვე

ცოტა ხნის წინ ნიქოზში, საზღვრისპირა სოფელში მოვხვდი. ნიქოზი ერთ-ერთი იმ სოფელთაგანია, რომელიც 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს დაიბომბა. შემდეგ ადამიანებმა

მე რეპეტიტორი ვარ! რომ გითხრათ, ამ ფრაზას სიამაყით ვამბობ-მეთქი, მოგატყუებთ. გაცილებით უკეთესი იყო, როცა მასწავლებელი ვიყავი. არა, მასწავლებელი ახლაც ვარ,

90-იანი წლების ბოლოს, უნივერსიტეტი ახალი დამთავრებული მქონდა და თბილისის ერთ-ერთ სკოლაში ვმუშაობდი. თუმცა მუშაობა ხმამაღალი სიტყვაა, მივდიოდი, მესამეკლასელების განაყოფს გაკვეთილს

„ელფების ფანჯრები და კრისტალები“ რაც უფრო მეტ დროს ვატარებ ბავშვებთან, მით უფრო მეტად ვრწმუნდები, რომ ამ პატარა ადამიანების სამყაროში შეღწევა

დიდი ხანია, გვეზარება ბნელ 90-იანებზე წერა. 2000- იანებზეც. დუბლიონკების, ტეტრისების, ნავთის ლამპებისა თუ სანთლების, გაყინული სახლებისა და შუაცეცხლის რომანტიკაც მოძველდა.