აუცილებლად მოვა დრო, თანაც არაერთხელ, როცა ასე სამაგალითოდ და ასე  საგულდაგულოდ განსწავლულები, ასეთი უფროსები და სერიოზულები სასოწარკვეთილებაში ჩავვარდებით და ვიფიქრებთ,

საქართველოში ,,კომბლეს“ თაობებს უყვებოდნენ. მიყვებოდნენ მეც. თავადაც  ვუყვებოდი საკუთარ შვილებს. იმედი მაქვს, ისინიც გადასცემენ თავიანთ პატარებს იმ დიდ იდეას, რომელიც

Je m’avance à l’attaque, et je grimpe aux assauts, Comme après un cadavre un chœur de vermisseaux, Et je chéris,

  1928 წელს გერმანიაში, იენაში, დიდერიხსის გამომცემლობაში დაიბეჭდა გრიგოლ რობაქიძის „გველის პერანგი“ შტეფან ცვაიგის წინასიტყვაობით. რომანის თარგმნისა და გამოცემის შესახებ

გუშინ ისეთი რამ მოხდა, რასაც ამ ბლოგში ვერ მოვყვები ეთიკის პრინციპებიდან გამომდინარე, არც ფაქტი და ხანძარია კავშირში ერთმანეთთან, მაგრამ სკოლიდან

სამი წლის წინ, სასცენო ხელოვნების ფესტივალზე, რაღაც ისეთი ვნახე, რაც ძალიან ჰგავდა სასწაულს. მუსიკალური წარმოდგენა იყო – სტოკჰოლმის სახელმწიფო თეატრის

სტივენ კინგი ჩემი საყვარელი მწერალი არასოდეს ყოფილა, მაგრამ მისმა რომანმა „კერიმ“ კიდევ ერთხელ გადამისროლა იმ დროში, როდესაც არც ისე თავდაჯერებული

მხატვრული ლიტერატურის ავტორიტეტი დღეს მოზარდებში, თითქოს ეჭვის ქვეშ დადგა. თქვენ რას და როგორ უპასუხებთ შვილს, ბავშვს, რომელიც გკითხავთ – რატომ

ორი წელია, ერთ გოგოს ინგლისურს ვასწავლი. წინა საუკუნის დასასრულს და ამ საუკუნის დასაწყისშიც ინგლისურს იმიტომ ვასწავლიდი, რომ თავის გატანის სხვა

ისევ თავად ვაჟათი დავიწყებ. ალბათ ბევრ მკითხველს ეცნობა სურათი: გაბადრული, ამაყი მშობლები და თითისტოლა ბავშვი, რომელიც „თავის სიგრძე“  „ბაკურს“ სტუმრების