ზრრრრ…ისმის ზარის ხმა. მე, როგორც წესი,დიდ ოთახში ვზივარ და ტელევიზორს ვუყურებ ოჯახის სხვა წევრებთან ერთად. მაგრამ ეს ზარი ამ წესს

ამერიკის ბოლო საპრეზიდენტო არჩევნებიდან ორი დღეც არ იყო გასული, რომ „ნიუ იორკერის“ ვებსაიტზე ამერიკელი მწერლის, ადამ გოპნიკის პატარა ტექსტი გამოქვეყნდა

„დაბადების დღის წესი თვითონაც არ ესმით და არც შენ გეუბნებიან, რომ როცა თერთმეტი წლის ხარ, ამავე დროს ათისაც ხარ, ცხრისაც,

რიგში სულ რამდენიმე ადამიანი იდგა. შიგნით შესულები კარგა ხანს ყოვნდებოდნენ. იქიდან გამოსულებს ზოგს კამყოფილი სახე ჰქონდა, ზოგის სახეზე ვერაფერს ვერ

მეოთხე გაკვეთილია   და  ვფიქრობ, როგორ ავაჩქარო დრო, რომ მალე დაირეკოს ზარი. ფიზიკა გვეუბნება,  ეს აინშტაინმა იცოდაო, მაგრამ რა  იცოდა და

Agostino Valiero-ს 12–ში სადარბაზოს კიბეზე ვზივარ და იტალიაში გატარებულ 5 დღეზე ვფიქრობ. როცა იტალიაში 5 დღით (1 დღე მილანი, 1,5

ბავშვები გაიზარდნენ. მე ვერ ვხედავ, ისინი საღამოობით საკუთარ ოთახებში როგორ უჩინარდებიან, მე არც მათ მეგობრებს ვიცნობ და ბევრი არც იმ