როცა ოცნებაზე სტატიის დაწერა გადავწყვიტე, მივხვდი, ამ სიტყვის პოლიტიკასთან ასოციაციას თავს ვერ დავაღწევდი. არადა, ამის არც სურვილი მაქვს და არც

ზიგმუნდ ფროიდის ახლად გამოცემული „რჩეული შრომების“ მკითხველი ყველა შეიძლება იყოს: ფსიქოანალიზის სათავეებით დაინტერესებულიც და ისიც, ვისაც მხოლოდ ყური მოუკრავს ამ

თუ არ ვცდები, ოთარ ჭილაძეზე ადრე დავწერე ერთი ბლოგი. მისივე ტექსტის სათაური – „ადამიანი გაზეთის სვეტში“ დავარქვი. სულ, როცა ჭილაძე

სამყაროში (ჩვენი ან სხვისი) მიმდინარე მოვლენების სემიოტიკური დაფორმატება და მეტაფორული აღქმა დაგვეხმარება, გავშიფროთ ჩვენი ცხოვრების თავგადასავლები და ამოვიცნოთ ის დაბრკოლებები,

ბესიკი ჩემს ცნობიერებაში ძალიან პატარა ასაკში შემოვიდა. ალბათ პირველ კლასში ვიქნებოდი, როცა ჩემი სკოლის უფროსკლასელებმა სოფლის კლუბში „თეთრი ბაირაღები” დადგეს.

არჩილ ქიქოძის შემოქმედებას პირველად ძალიან უცნაურად და, ერთგვარად, რომანტიკულადაც კი გავეცანი. არ მახსოვს, რომელი წელი იყო. ღამით მოვხვდი რუსთაველზე, მელიქ

კარგა ხანს სტალინსა და მის ეპოქაზე საუბარს თავს ვარიდებდი, არც გაგონება და არც ხსენება აღარ მინდოდა მისი სახელის, ვისმა უზარმაზარმა

ოთარ ჭილაძის შემოქმედებაზე და, კონკრეტულად ერთ მის პოემაზე „ადამიანი გაზეთის სვეტში“, ბევრი უსაუბრიათ და ბევრიც დაუწერიათ, მაგრამ სასაუბროც და დასაწერიც

ეძღვნება ოთარ ჭილაძის ხსოვნას მოცლილო მკითხველო, ვისაც შეურყვნელი ვნებით გიყვარს წიგნი და იქ ნანახ-განცდილით ცხადში ცხოვრება; ვინც ჯერაც ერთგულებ ყველა

  ადამიანები ოცი საუკუნის წინათ ისეთივე იყვნენ, როგორებიც თქვენ ხართ, ისე საუბრობდნენ და ცხოვრობდნენ, როგორც თქვენ საუბრობთ და ცხოვრობთ, არც