არდადეგები დასრულდა, თუმცა ეს იმას როდი ნიშნავს, რომ უფროსებმა კლასგარეშე საკითხავი ლიტერატურის სია ცხრა თვით უნდა დავივიწყოთ, პატარებმა კი გართობასა

სკოლებში სასწავლო პროცესი 15 ივნისს სრულდება. როგორც წესი, მოსწავლეებს ერთი სული აქვთ, როდის ჩააბარებენ წიგნებს და სამი თვით დაისვენებენ მასწავლებლებისგან,

როცა შუქი არ იყო და საიმისოდაც პატარა ვიყავი, რომ ლამფის შუქზე წიგნები მეკითხა, სხვა რა უნდა მეკეთებინა, ბებიაჩემის მოყოლილ ამბებს

კარგა ხანს ვიფიქრე. ხელში ვატრიალე, გადავშალე, დავხურე. ბოლოს მაინც ვიყიდე. რუს რეჟისორს, ანდრეი ზვიაგინცევს ვენდე, რომელიც ერთ ინტერვიუში აღტაცებით საუბრობს

თემურ ბაბლუანის რომანი  „მზე, მთვარე და პურის ყანა“  (მანუშაკა მელოდება) მსოფლიო ლიტერატურის ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი პარადიგმა გზაა, რომელსაც თანაბარი გატაცებით,

წარსული უკვე უცვლელი მომცემულობაა, აწმყოთი ვაკეთილშობილებთ მომავალსაც (მიშელ უელბეკის ,,მორჩილება”)  არის ცხოვრებაში ტკივილისა და უსიამოვნებების მუტაციები, მაგრამ რისთვისაა წიგნი, ჩემი

რამდენიმე წლის წინ, როდესაც ჟურნალ „მასწავლებლში“ დავიწყე წერა, პირველი ჩემს საყვარელ ბავშვობის წიგნზე დავწერე, რომელსაც დედა მიკითხავდა, სანამ კითხვას ვისწავლიდი.

(წიგნები ბათუმსა თუ სხვა ქალაქებში)   წიგნები სხვადასხვა ნიშნით გვამახსოვრდება: სურნელით, გემოთი, ფერებით, ამინდით, მუსიკით… ზოგჯერ ისეც ხდება, რომელიმე ქალაქში

თომას ედისონმა, რომელმაც თანამედროვე სამყაროს ფორმირებაში უდიდესი როლი ითამაშა, პირველი გამოგონება 21 წლის ასაკში, 1868 წელს დააპატენტა. სიცოცხლის დასასრულს მას

ოსკარის 91-ე დაჯილდოების ცერემონიალზე მექსიკურმა ფილმმა, ალფონსო კუარონის “რომამ”, სამი ოსკარი მიიღო: “საუკეთესო რეჟისორის”, “საუკეთესო ოპერატორული ნამუშევრის” და “საუკეთესო უცხოენოვანი