ცელოფან მოხვეული მოხუცი გაჭიმული იჯდა სკამზე. მუქი, ხალებით დაწინწკლული თითები ერთმანეთში ჩაეჭდო და გაყინულ ტელევიზორს მიშტერებოდა. ბიჭი კი პატარა მაკრატლით

ფრანგი პოეტის, ვილიე დე ლილ ადანის, სახელი ცისფერყანწელებმა და გალაკტიონ ტაბიძემ გააცნეს ქართველ მკითხველს. იგი იქცა შორეული, მიმზიდველი და დახვეწილი

„ექიმი ყოველთვის ბრძოლის ველზეა, ჯერ ერთი, მუდამ ადამიანის ტანში შესაპარად მომზადებულ სენს ებრძვის. აქეთ კიდევ, გასაპარად მომზადებულ ჯანმრთელობას სდარაჯობს.“ მორის

ყველაფერი ბილეთების ყიდვით იწყება. მე სალაროში შეძენას ვამჯობინებ – მიმაჩნია, რომ ესეც რიტუალის ნაწილია. მერე – შენობის ექსტერიერი და ინტერიერი,

ფილმი, რომელიც ყველა მოსწავლემ უნდა ნახოს, სწავლის დაწყების პირველ დღეს   „პლანეტა ცოცხალი ორგანიზმია, ჩვენ, ადამიანები კი, პარაზიტები აღმოვჩნდით, როგორი

ეს სპექტაკლი იქამდე ვნახე, ვიდრე მთელ დედამიწას ენით უთქმელი განსაცდელი დაატყდებოდა თავს. ფიქრები, რომლებიც მისი ნახვის შემდეგ გამომყვა,  სხვა სიხშირეზე

მიწას ჩაეზარდა ჩემი საწოლი, ბალახზე მძინავს და გრილი ნიავი მახურავს. ხეები ამოვიდა და მათი დღისით დაღლილი ფოთლების ჩუმი შრიალი და

რა არის წუთისოფელი, თუ არა ათასჯერ აღმოჩენილი ჭეშმარიტებების ახლად და მხოლოდ ჩვენთვის დამახასიათებლად აღმოჩენის სიხარული. ვინ არის მწერალი? ის, ვინც

რას ნიშნავს ნამდვილი?.. ახლავე მოგახსენებთ და ქართველი მკითხველისთვის ერთ მტკივნეულ საკითხსაც შევეხები: საქმე იმაში გახლავთ, რომ პამელა ტრევერსისეული ტექსტები მერი

თანამედროვე მსოფლიოს ყოფასა და ხელოვნებაში ლტოლვილობის თემა აქტუალურია. ქართველი მკითხველისთვისაც მტკივნეული და მრავალმნიშვნელოვანია მასთან დაკავშირებული განცდები. ამავე დროს, სოციო-პოლიტიკურ ასპექტებთან