ძალიან კარგი გერმანელი მწერლის მიხაელ ენდეს „დაუსრულებელი ამბავი“ ქართულად „დიოგენემ“ გამოსცა. ჩემთვის ეს გამოცემა იდეალურია, ისეთი, რაღაცნაირად ოცნების და ნამდვილი

„სვანური ქუდით მზე მოჰქონდა ესმა ონიანს…“                                                  ჩემი ერთი სონეტიდან   ესმა ონიანი ჩემს ცხოვრებაში ბავშვობაში, ფერწერით შემოვიდა. ქართველი მხატვრების

„მზე ჩადის… ჩადის და შენც ასევე ჩადიხარ, როგორც უსასრულობა“, _ ვკითხულობთ სტრიქონებს და გამოუცნობი სევდა გვეუფლება.   27 წლის იყო თამაზ

 გელა ჩქვანავას სამყარო გელა ჩქვანავა „პენ-მარათონზე“ გავიცანი, გემზე „კაპიტანი თავართქილაძე“. ხაზგასმით მარტოსულის შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე, იმის მიუხედავად, რომ იქ, იმ

ილია ჭავჭავაძეს სამუშაო კაბინეტში სხვა სურათებთან ერთად მდიდრულ ჩარჩოებში ჩასმული სამი პორტრეტი ეკიდა: შოთა რუსთაველისა, ერეკლე მეორისა და ჯუზეპე გარიბალდისა.

ძალიან მაღიზიანებს, როდესაც ვაი-ავტორები და ვუი-მკითხველები ახლად წაკითხულ წიგნზე იწყებენ ხოლმე მსჯელობას და თან ავტორის მიერ წარმოჩენილ მარტივ თემებს ცისას

„დიდმა ხარმა დაადგა ფეხი ჩემს ენას. ხმა რომ ამოეღო თავად ამ სახლს, ცხადად იტყოდა; მე, ჩემდათავად, ვინც რამე იცის, მისთვის

სახარებისეული ამბები მხატვრულ ლიტერატურასა თუ, ზოგადად, ხელოვნებაში ათასგვარი ინტერპრეტაციით გვხვდება. თუ როგორ აღიქვამდნენ ქრისტეს თანამედროვენი, ეს ოთხივე სახარებაში კარგად ჩანს.

ჯანო ჯიქიძის „ფარშევანგის სოლოსა“ და ჩვენში „ჩანერგილ” საბჭოეთზე ჯანო ჯიქიძის ეს რომანი, ხშირად ნატურალიზმამდე დასული რეალისტურობით, ზოგან დოკუმენტური კადრებივით რომ

„სროლა კარგად რომ მესწავლა, ბიზონებს ვხოცავდი”, _ უთხრა მეგობარმა ცნობილ ავაზაკს ბილ ჰარიგანს, რომელმაც მშვიდად უპასუხა: „მე მაგ საქმისთვის ადამიანებს