რა წავიკითხე ზაფხულის არდადეგებზე?   1920-იან წლებში, ალაბამის შტატში მდებარე ქალაქ უისელ სტოპში ორმა მეგობარმა ქალმა იჯიმ და რუთმა კაფე

საქართველოში მევენახეობას ძირითადად ღვინის დასაყენებლად მისდევდნენ. მაგალითად, სამცხეში არსებობდა ყურძნის ჯიში, რომელსაც საღვინე ეწოდებოდა; აჭარაში კი შემორჩენილია ჯიში, რომელსაც საწური

მეათე და უკანასკნელი „უბიწოების აღთქმა“ „დოგმა 95-ის“ მანიფესტიდან გვეუბნება, რომ რეჟისორის როლი სახალხოდ არ უნდა იქნეს აღიარებული. ეს იმიტომ, რომ

ვარდისფერ ღვინოებს (როზეს) მეორენაირად ზაფხულის ღვინოებსაც ეძახიან, რადგან აღნიშნული ღვინოები განსაკუთრებით წელიწადის ამ პერიოდში ფასობს და ისმება. ამას თან ემატება

ავგუსტ პულმანის ისტორიის კითხვა მეტროში დავიწყე, ღამით, როცა მაგისტრატურის ლექციიდან ვბრუნდებოდი. სიმართლე ვთქვა, წიგნი დროის გასაყვანად გადავშალე და ვფიქრობდი, რომ

ზაფხული ამჯერადაც თვალსა და ხელს შუა მიილია, არდადაეგებიც თვალის დახამხამებაში გაფრინდა. არ გამიკვირდება, წიგნებისთვის თუ ვერ მოიცალეთ. არადა, რამდენი წიგნი

მოთხრობა ოთხი წელია, 21 წლის ტუსი ძმასთან ერთად მატარებლის ვაგონში ცხოვრობს. მათ მხოლოდ რადიომიმღები, ნათურა, სამი ჭიქა, ორი თეფში, საწოლი,

2005 წელს წიგნის მაღაზიაში თეა ლომაძის „ქარის მოტანილი ამბები“ აღმოვაჩინე: ყდიდან თმაგაჩეჩილი გოგონა და ბიჭუნა ეშმაკურად შემომცქეროდნენ, მათ უკან, ცაზე

რომანის მთავარი გმირი ყმაწვილი დემიანია, ერთგვარი მისტიკური და სიმბოლური სახე, რომელიც თავისთავში თანაბრად მოიცავს ანგელოზურსაც და დემონურსაც. ის ემილ ზინკლერს

ვუძღვნი დანიელ პენაკს   რა წაიკითხე ზაფხულის არდადეგებზე? – შეგვეკითხებოდნენ და მოსალოდნელი პასუხი სიამაყით გვავსებდა. ღრმად ჩავისუნთქავდით (სია მართლაც შთამბეჭდავი