მეზღაპრე დიუმაზე თუ გსმენიათ? – სწორედ „სამი მუშკეტერის,“ „დედოფალი მარგოს,“ „ასკანიოსა“ და სხვა უამრავი  სათავგადასავლო წიგნის ავტორზე გეკითხებით… ჩემთვის ნამდვილი

მასწავლებლითვის წერილებში, როგორც წესი, პატარებისა და მოზარდებისთვის განკუთვნილ წიგნებზე ვსაუბრობ. ამჯერად კი ჩემი ადრესატები მშობლები და მასწავლებლები იქნებით – თქვენთვის

თხრობის სტილი ყოველ დიდ შემოქმედს თავისებური აქვს. რაც უფრო ინდივიდუალურია მწერალი, მით უფრო გამორჩეულია მისი თხრობის მანერა. ქართულ ლიტერატურაში, ამ

ვინ არიან  „მიჯნურობის მორწმუნენი“ანუ საიდუმლო ორგანიზაცია Fedeli d’Amore   „იგია საქმე საზეო, მომცემი აღმაფრენათა“ შოთა შეგვეძლო თხრობა ასე დაგვეწყო: ეს

იყო, დრო, როცა ერთი სული მქონდა, როდის დამთავრდებოდა უნივერსიტეტში გამოცდები, რომ სოფელში წავსულიყავი. წასვლის წინა ღამით, რა თქმა უნდა, მღელვარებისგან

მხცოვანი ხეები ხშირად ადამიანებზე მეტს გვიამბობენ წარსულსა თუ დღევანდელ დღეზე. ლეგენდარულ ხეებს საქართველოს ყველა კუთხეში ნახავთ – ქალაქებსა თუ სოფლებში,

ხმამაღლა არასდროს არავის არაფერს უამბობდა და ამიტომ  არავინ იცოდა რას ფიქრობდა; არ იძლეოდა ახსნა-განმარტებებს, რის გამოც მასთან კამათი არ ღირდა;

როგორც წესი, შუქი არ იყო. დღისით და საღამოობით მხოლოდ მაშინ მოდიოდა, როცა რომელიმე დაფასებული კაცის ოჯახის წევრს აქორწინებდნენ ან ვინმე

„მშვენიერება ნათელია, ზეცით მოსული, რომლით ნათლდება ყოვლი გრძნობა, გული და სული“, – წერს ნიკოლოზ ბარათაშვილი ლექსში „რად ჰყვედრი კაცსა“. მშვენიერების