2005 წელს წიგნის მაღაზიაში თეა ლომაძის „ქარის მოტანილი ამბები“ აღმოვაჩინე: ყდიდან თმაგაჩეჩილი გოგონა და ბიჭუნა ეშმაკურად შემომცქეროდნენ, მათ უკან, ცაზე

რომანის მთავარი გმირი ყმაწვილი დემიანია, ერთგვარი მისტიკური და სიმბოლური სახე, რომელიც თავისთავში თანაბრად მოიცავს ანგელოზურსაც და დემონურსაც. ის ემილ ზინკლერს

ვუძღვნი დანიელ პენაკს   რა წაიკითხე ზაფხულის არდადეგებზე? – შეგვეკითხებოდნენ და მოსალოდნელი პასუხი სიამაყით გვავსებდა. ღრმად ჩავისუნთქავდით (სია მართლაც შთამბეჭდავი

ვინ არ იცის დრაკონის ამბავი, რომელმაც სიყვარულის დიდი ტვირთის მარტოკამ ტარება ვერ შეძლო, ამოთხარა ორმო და შიგ ჩასძახა. ორმოზე ხე

ამას წინათ, ქართული მედიასივრცე ერთ-ერთ სასკოლო ექსკურსიაზე დატრიალებულმა ტრაგედიამ მოიცვა. აღნიშნულმა უბედურმა შემთხვევამ საზოგადოებაში სასკოლო გასვლითი ღონისძიებების მიმართ დიდი აგრესია

რადგან ზაფხულია და  რაც იმას ნიშნავს, რომ მოსწავლეებს მეტი თავისუფალი დრო ექნებათ, მოდით ერთად გავიხსენოთ და ვისაუბროთ იმ წიგნებზე, რომლებიც

საქართველოში ხშირად მოისმენთ,  ჩემი აზრით, ყოვლად აბსურდულ და მარგინალურ მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ თითქოს „ყველა ტრადიცია ბოლომდე უნდა დავიცვათ და

თარო პირობითია, წარმოსახვითი. წიგნები პირდაპირ იატაკზე აწყვია, უფრო სწორად, განიერ ფიცარზე კედლის გასწვრივ. მოკლედ, იატაკი, ფიცარი და მერე წიგნებია. ესენი

ცნობილი ამბავია, რომ ჩვენი პლანეტის მცენარეულ საფარს, განსაკუთრებით ტყეს, ძალზე დიდი მნიშვნელობა აქვს ატმოსფეროში ჟანგბადის მარაგის შევსების საქმეში. ცნობილია, რომ

ალბათ  საოცარი, ყველასგან განსხვავებული ფიზიკურ-ქიმიური რეაქციები უნდა ხდებოდეს ადმიანის თავში, ციცინათელებისა და ჭიამაიაების მწყემსები რომ გამოიგონოს. როგორც ჩანს,  სწორედ ამ