„მბრუნავ კარს ოთხი განყოფილება, სექცია აქვს. თითოეულ სექციაში ორ-ორი პოეტი ეტევა, თუკი ისინი გამხდრები არიან და მათი სულები ხორცს აღემატება”.

ბავშვობაში სამი ადგილი მიყვარდა განსაკუთრებით: ჩემი სკოლის სახურავი, იმ სახლის ჭერხო (ადგილი, სადაც ინახავდნენ თივას, ქერს და სხვა მოსავალს) ხევსურეთში,

30 აპრილია, 2012 წელი, კაკო მირეკავს: – რა იყო, ბიჭო, ამ იონა მეუნარგიაზე გადაყოლილმა კაცმა, ავანგარდისტებად გინდა შვილები გაზარდო? უცებ

დგას… უფრო სწორად, დაყუდებულა… უზარმაზარი, შავი ფრიალო კალთებით, რომლებიც ქვემოთ, არაგვის პირას, ნელ-ნელა ყვავილებითა და ხასხასა მწვანე ბალახით მოჩითულ ჭალაში

მგონი, ადრეც მითქვამს – მე მჯერა ადამიანების, კიდევ იდეების მჯერა, რომლებიც ადამიანებს აერთიანებთ, კიდევ იმის მჯერა, რომ შეუძლებელია, ადამიანს კითხვა

ყველაფერი სერგო ბოლოტინისგან იწყება. ბავშვობაში მიღებული შთაბეჭდილებები რომ ყველაზე ძლიერია და უდიდეს გავლენას ახდენს პიროვნების ფორმირებაზე, ეს ჩემამდეც არაერთხელ უთქვამთ

ბათუმი ისვენებს. ისვენებს დამსვენებლისგან, მთელი წლის მანძილზე ნაკოწიწები ფულით ხელში რომ მიაწყდება ხოლმე ზღვისპირს; ისვენებს გამაყრუებელი ხმაურისგან, რომლითაც შპრიცივით, ნელ-ნელა

ცოტაც გუტენბერგი, ცოტაც ბორხესი ყველა გზა რომში რომ მიდის, გეცოდინებათ ეს ამბავი. ჰოდა ჩვენც, ცივი გერმანიის შემდეგ, მზიანი ტოსკანა და