ცოტა ხნის წინ მოულოდნელად ჩემთვის უცხო, უცნაურ საზოგადოებაში ამოვყავი თავი. ვნახე ჯოგური ინსტინქტებით შეკავშირებული  ადამიანები, რომელთაც ქედმაღლობა და საკუთარი უნიკალურობის

ზაფხულობით, როცა კუთვნილ შვებულებამდე დარჩენილ დღეებს ვითვლი ხოლმე, მანამდე მოსასწრებ საქმეებს და რესურსებს ვანაწილებ და თან დასასვენებელ ადგილებს ვარჩევ, მახსენდება

თეთრი პერანგის ძიებაში, წინა დილას, სისხამზე,  ტახტს თავი ქვევრივით მოვხადეთ, საიდანაც, როგორც სულმნათი გარსია მარკესი დაწერდა, ოჯახის ისტორია ამოიღვარა. აივნის

რატომ არის თბილისი განსაკუთრებული და საინტერესო ქალაქი, ამაზე ბევრი თქმულა და სწორედ ასეთ თბილისს, ყოველივე იმით, რითაც ის გამორჩეული იყო,

უკვე ის დროა, არდადეგები რომ უნდა გამოიყენო, ზაფხულის სიცხეს ბუნების სიმწვანეში დაემალო, საქმეები ცოტა ხნით დაივიწყო და დილაობით – ჩიტების

ახლა არც გაკვეთილებზე საუბარს ვაპირებ, არც ენათმეცნიერებასა და პოეზიაზე, არც დიალექტურ თუ ლიტერატურულ ტექსტებზე. ჩემი შიშების შესახებ მინდა მოგიყვეთ.  არა,

გონებას თუ კარგად დავძაბავ, შეიძლება, ზუსტი თარიღიც კი გავიხსენო. თითქოს არაფერი მომხდარა განსაკუთრებული, მსგავსი საღამოები ვილნიუსში ხშირად დგება, ნაცრისფერი, უხასიათო,

„დასაბამიდან იყო სიტყვა… ყველაფერი მის მიერ შეიქმნა და უმისოდ არაფერი შექმნილა, რაც კი შეიქმნა”, – ვკითხულობთ იოანეს სახარების პირველი თავის

იშვიათად ვაძლევ თავს ლიტერატურის შესახებ წერის უფლებას. მიმაჩნია, რომ მილიონიდან ერთი რიგითი მკითხველი ვარ. მხოლოდ მაშინ ვბედავ ხმის ამოღებას, როცა

ერთხელ თურმე ბარონი ლედენი ვიქტორ ჰიუგოს ესაუბრებოდა. „თქვენი აზრით, ვინ არის საფრანგეთის პირველი პოეტი?” – უკითხავს, როგორც ბოროტი ხმები აღწერენ,