საქართველოში ფაქტობრივად შეუძლებელია ისეთი ოჯახის აღმოჩენა, რომლის ერთი ახლობელი მაინც არ იყოს გადახვეწილი უცხო ქვეყანაში. დღეს მილიონობით ჩვენი თანამოქალაქე ხუთივე

მრგვალია დედამიწა, თანაც მბრუნავი. დაქრის ბზრიალ-ტრიალით უკიდეგანო კოსმოსში გატკეპნილ ორბიტაზე და დაგვაქროლებს ჩვენც ჩვენი სახლ-კარით, ბაღ-ვენახით, ტანჯული აწმყოთი, მივიწყებული ისტორიით,

,,მთაზე მიდის ორი ხბო, იქით-აქეთ მექცევა’’ ფეხსამცელში წყალი ჩამივიდა. ჭყაპუნობს. ქრონიკული სურდო მაქვს. მე და გელა და ნათია და თათუნა

უძველეს შუამდინარულ ტექსტში, რომელიც აშურბანიპალის ბიბლიოთეკაში აღმოაჩინეს  სასახლის გათხრისას, მთავარი პერსონაჟი, კაც–ღმერთი გილგამეში შემდეგნაირადაა დახასიათებული: „ერთბამად განჭვრიტა ყოველი საიდუმლო, სარქველი

ტისტუ გახსოვთ?  მწვანეთითება ტისტუ, ჯადოსნურ ხელებიანი უფლისწული, რომელსაც მიწიდან ყვავილების აღმოცენება სულ მარტივად შეეძლო – მიწაში თითებს ჩაჰყოფდა და ულამაზესი

სად აღარ გაიგონებთ სიამაყით ნათქვამს, რომ ქუჩამ აღზარდა, ქუჩა ყველაზე დიდი აკადემიაა… ლამის გელათისა და იყალთოს დამსახურებებს მიაწერენ მას. შემიმჩნევია,

იმის ამბის ახსნას არ დავიწყებ, სკოლაში მოსწავლეების ერთი ნაწილი „ნიჭიერი, მაგრამ ზარმაცი” რომ არის, მეორე კი „მონდომებული და ბეჯითი” –

ადრე, სულ ადრე, მე რომ ძალიან პატარა ვიყავი, ცხრასართულიან კორპუსში ვცხოვრობდით, ისეთ კორპუსში, როგორებითაც სავსეა ყოფილი საბჭოთა კავშირის „ინდუსტრიის მშენებელი”

შესანიშნავი ამბავი შევიტყვე: შესაძლოა, ზაფხულის მიწურულს ერთ-ერთ მაღალმთიან დასახლებას კიდევ ერთხელ ვეწვიო – იქ სამოქალაქო განათლების სფეროში რამდენიმე სემინარის ჩატარება