ბიძაჩემი რომ გარდაიცვალა, თორმეტი წლის ვიყავი. ის ბოლო იყო ბებიაჩემის და ბაბუაჩემის ვაჟებიდან. ძმებიდან არცერთს „გვარის გამგრძელებელი” არ დარჩენია.  იმ

„- ფუთქავს ცოტას, იცრიალებს და წაი, გადააბი, თვარა აღარაა იქინე აფერი და მიადგება თხილებს!” გადააბამ და ზიხარ. ძროხა ძოვს, მერე

ჩემი 2 წლის შვილი დღეში დაახლოებით  2 საათს ატარებს ტელეფონის, კომპიუტერის ან პლანშეტის ეკრანთან. თავიდან, როცა მოციმციმე ეკრანით დაინტერესდა, ვფიქრობდი,

დღეს რატომღაც დიდი ხნის წინ სადღაც ამოკითხული სტრიქონები გამახსენდა: „სად რა-რა მიხვალ, ცხოვრებავ, განა სულ უნდა იდინო? / და შენაც,

დავჯექი, ვიფიქრე, გუშინ დაწყებულ ლექსს დავამთავრებ-მეთქი. ამინდია ისეთი, ლექსი უნდა დაიწყო-დაამთავრო, დაიწყო-დაამთავრო. არადა, სურნელი მომდის – დედამ გადაწყვიტა ახალი პურის

ცოტა ხნის წინ რამდენიმე დღით კვიპროსის რესპუბლიკაში გახლდით. ჩემი სასწავლო ვიზიტის მიზანი კუნძულის ორ რეგიონს შორის არსებული კონფლიქტის შესწავლა იყო.

ლიტერატურის ყველაზე მთავარი ამბავი მაინც ოდისეა მგონია. ომისა და სახლში ვერდაბრუნების მარადიული სევდა. ყველაზე ნაღვლიანი ისტორია, ყველაზე დიდი განშორება და

(ჩანართები ჩაწერილია გურიაში, სხვადასხვა რეპრესირებულ ოჯახში) გომის მთაზე, იქ სადაც გურული და აჭარელი მეჯოგეები იყრიდნენ თავს, იმალებოდა ხალხი, რომელთა ხსენებაზე