ნატო ინგოროყვამ ინტერნეტგაზეთ mastsavlebeli.ge-სთვის ბლოგის დაწერა დიდი ხნის წინ შემომთავაზა. ვერ იქნა და ვერ დავწერე. კარგა ხანს ვიმიზეზე მოუცლელობა, მაგრამ

პირველი პროფესიული დავალება, რომელიც საქართველოში ყოფნის დროს სამსახურიდან მივიღე, მიტინგის ფოტომასალის მომზადება იყო. მომიტინგეთა შორის წინ და უკან დავდიოდი და

„მბრუნავ კარს ოთხი განყოფილება, სექცია აქვს. თითოეულ სექციაში ორ-ორი პოეტი ეტევა, თუკი ისინი გამხდრები არიან და მათი სულები ხორცს აღემატება”.

ბავშვობაში სამი ადგილი მიყვარდა განსაკუთრებით: ჩემი სკოლის სახურავი, იმ სახლის ჭერხო (ადგილი, სადაც ინახავდნენ თივას, ქერს და სხვა მოსავალს) ხევსურეთში,

30 აპრილია, 2012 წელი, კაკო მირეკავს: – რა იყო, ბიჭო, ამ იონა მეუნარგიაზე გადაყოლილმა კაცმა, ავანგარდისტებად გინდა შვილები გაზარდო? უცებ

დგას… უფრო სწორად, დაყუდებულა… უზარმაზარი, შავი ფრიალო კალთებით, რომლებიც ქვემოთ, არაგვის პირას, ნელ-ნელა ყვავილებითა და ხასხასა მწვანე ბალახით მოჩითულ ჭალაში

ჩემ ირგვლივ უამრავი იურისტი საქმიანობს. ვიცნობ სამართალმცოდნეობის ფაკულტეტის სტუდენტებსაც და უკვე შემდგარ პროფესიონალებსაც. ბევრი მათგანი უკვე სხვადასხვა სამთავრობო უწყების თანამშრომელია,

მგონი, ადრეც მითქვამს – მე მჯერა ადამიანების, კიდევ იდეების მჯერა, რომლებიც ადამიანებს აერთიანებთ, კიდევ იმის მჯერა, რომ შეუძლებელია, ადამიანს კითხვა