დღეს მთელი მსოფლიოს ყურადღება უკრაინისკენაა მიმართული. საქართველოშიც უამრავი ადამიანი ფიქრობს მეგობარი ქვეყნის მომავლის შესახებ. ყირიმის კრიზისმა თავდაყირა დააყენა მეორე მსოფლიო

თუ მაღლა, ღრუბლებისკენ მიმავალ ვიწრო ხეობაში არ გაგივლიათ, თუ არ მოგისმენიათ, რას მღერის მინდვრებს შორის ჩაკარგული მდინარე, თუ ცისკენ თავაღერილი

სულ ახლახან დიდი მწერალი სტუმრობდა თბილისს. მის ჩამობრძანებას დიდი ვნებათა ღელვა მოჰყვა, რომელიც დღემდე არ განელებულა. ბევრმა გაიხარა მასთან შეხვედრით,

დიდია ინდოელებისა და არაბების დამსახურება კაცობრიობის წინაშე. ამ ხალხებმა მდიდარი და ორიგინალური კულტურა შექმნეს, თუმცა ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც მათ ქვეყნიერებას

არადა არის. და საერთოდაც, მოწევის საწინააღმდეგო კამპანიის ფონზე ზედმეტად დიდ მასშტაბებს ხომ არ მიაღწია მწეველთა დისკრიმინაციამ? მაინცდამაინც ასე უნდა გამოვკეტოთ

„ლაიპციგში მე ჯერაც არა მქონდა გამორკვეული, თუ საითკენ მივყავდი ამდენ ლექციებს, კითხვასა და რეფერატების წერას, არც თუ ოდესმე რაიმე მისწავლია

ხშირად მითქვამს, რომ ჩემი სასწავლებლის უმთავრეს ღირსებას პროფესიონალი პედაგოგები წარმოადგენენ. უნივერსიტეტის უკანასკნელ, ჯერ კიდევ დაუპყრობელ ციხესიმაგრეს შემოქმედებითი სამეცნიერო საქმიანობით გამორჩეული

პოსტს, რომელსაც მე რვა მარტს ვწერ, თქვენ ალბათ მოგვიანებით წაიკითხავთ, თუმცა ამას მნიშვნელობა არ აქვს. არსებობს საკითხები, რომლებზეც დრო არ

ჩვენ ზღვამ თბილისში გამოგვრიყაო, ღიმილით მითხრა 79 წლის სოხუმელმა ქალბატონმა. სიხარული როგორ დავარქვა, მაგრამ გვიხაროდა, წყალტუბოში ან ბორჯომში რომ არ