ეს რამდენიმე დღეა, ქართულ საზოგადოებაში არ წყდება კამათი ევროპული ღირებულებების შესახებ. უმრავლესობა აღფრთოვანებულია საზოგადოების განვითარების დასავლური პრინციპებით, ზოგიერთი კი, რუსულენოვანი

ბავშვობაში ყოველთვის დიდი ინტერესით ვათვალიერებდი ძველ საოჯახო ალბომს, რომელიც ბებიაჩემს კარადაში საგულდაგულოდ ჰქონდა გადამალული. ერთი სული მქონდა, როდის დავრჩებოდი შინ

„ჩვენ, ყველას გვაქვს ჩვენი ქალაქი…” ან ქალაქები. გააჩნია, ვის როგორ გაგვიმართლა, ვინ როგორ ვიცხოვრეთ, ვინ საით ვიარეთ. ალბათ ისეთი ადამიანებიც

ამბობენ, რომ დიდი ხნის წინათ ედემის ბაღში ადამს ხელი წაუცდა აკრძალული ხილისკენ, დააგემოვნა, ნარჩენი კი სადღაც იქვე მოისროლა. ასე გაჩნდა

“ამ კანონის მიზანია დისკრიმინაციის ნებისმიერი ფორმის აღმოფხვრა და საქართველოს ტერიტორიაზე მყოფი პირებისათვის კანონმდებლობით დაცული უფლებებით სარგებლობის თანასწორი უზრუნველყოფა რასის, კანის

საქართველოს დამოუკიდებლობის დღე იყო. ქალაქ ოზურგეთში ჯერ კიდევ არსებობდა ,,გადმოყვანილი დენის’’ არამიწიერი მადლი და მისი მომმატებელი ალქიკიმოსი ტრანსფორმატორი. ეს უკანასკნელი

როდესაც არტურ კონან დოილმა საკუთარი პერსონაჟი, შერლოკ ჰოლმსი, გაწირა და რეიხენბახის ჩანჩქერის სიახლოვეს “მოკლა”, მთელი ინგლისი ფეხზე დამდგარა, ეს როგორ

ტეტააა, ტეტააა, აღდომა მოდის, აღდომა – ყვიროდა საქანელაზე შემომჯდარი ჩემი ნათესავი. სამზარეულოში, დიდ, თავდახურულ ქვაბში შეღებილი ათობით კვერცხი ეწყო და

დღესაც ჩვეულებრივად იწყება დილა. სანამ  შესვენებაა და  ნივთებს მოვაწესრიგებდეთ, სანამ მეც და ისინიც გაკვეთილისთვის  ვემზადებით, მესმის ჩვეულებრივი გადაძახილი: –ე, სქელო,

– თქვენ ამათ გიღალატეს, პრინციპულ თამაშზე არ მოვიდნენ. მაგათ გამო წააგეთ და ღირსები არიან, სამაგალითოდ დაამუშავოთ! – ბრაზი და სიმკაცრე