ისე მოხდა, რომ ჩემი თაობა დროის ოცწლიან მონაკვეთში ორი პრეზიდენტის გარდაცვალებას მოესწრო. ჩვენ ბუნდოვნად გვახსოვს პირველი პრეზიდენტი – მხოლოდ ფოტო-

სანამ უნივერსიტეტში ჩასაბარებლად საქართველოში დავბრუნდებოდი, დიდი ბრძოლა გადავიტანე საკუთარ თავთან – მიუხედავად იმისა, რომ დიდი ხანია მტკიცედ მქონდა გადაწყვეტილი საქართველოში

ადრე, როცა მეტი დრო მქონდა და ნაკლებად ვიღლებოდი, საღამოობით აივანზე ვიჯექი და ქალაქის შენელებულ რიტმს ვუსმენდი. სახლის წინ, ქუჩაში, დროდადრო

ამას წინათ ფსიქოლოგთან სულ შემთხვევითი საუბრისას ჩემი მთავარი, ყველაზე ხშირად განმეორებადი სიზმრის არსი გავშიფრე.  მთელი ბავშვობა და მერეც, დიდობაში, მესიზმრება,

მე დავიბადე უბანში, სადაც კაცი მოკლეს. არაფერია ამაში გასაოცარი, ჩვენ ყველანი დავიბადეთ უბნებში, სადაც აუცილებლად მოუკლავთ ერთი კაცი მაინც. ეს

გუნდი, რომელსაც თითქმის ოცი წელია ვგულშემატკივრობ, წელს ჯგუფში ჩარჩა. უფრო მეტიც, ინგლისის ნაკრებმა D ჯგუფში ბოლო ადგილი დაიკავა და რაც

ბავშვობაში ზაფხულობით ორი რამის გამო მიყვარდა ფშავში ასვლა: ერთი, რომ იქ არაგვი მელოდებოდა, მეორე – ხეობის მოხუცები. დღეს ისინი, სამწუხაროდ,

ცოტა ხნის წინ მოულოდნელად ჩემთვის უცხო, უცნაურ საზოგადოებაში ამოვყავი თავი. ვნახე ჯოგური ინსტინქტებით შეკავშირებული  ადამიანები, რომელთაც ქედმაღლობა და საკუთარი უნიკალურობის

ზაფხულობით, როცა კუთვნილ შვებულებამდე დარჩენილ დღეებს ვითვლი ხოლმე, მანამდე მოსასწრებ საქმეებს და რესურსებს ვანაწილებ და თან დასასვენებელ ადგილებს ვარჩევ, მახსენდება

თეთრი პერანგის ძიებაში, წინა დილას, სისხამზე,  ტახტს თავი ქვევრივით მოვხადეთ, საიდანაც, როგორც სულმნათი გარსია მარკესი დაწერდა, ოჯახის ისტორია ამოიღვარა. აივნის