ბაქოში დღემდე პრესტიჟულად მიიჩნევა რუსულ სკოლაში სწავლა. დამოუკიდებელ აზერბაიჯანში მშობლების უმეტესობა შვილების რუსულ ენაზე განათლებას ამჯობინებს და რუსული სკოლების მოსწავლეები,

რაც მაისი დაიწყო, უფრო ხშირად ვფიქრობ სილვია პლათზე, ვიდრე ოდესმე. გარდა მისდამი უსაზღვრო და განსაკუთრებული სიყვარულისა, ყველაფერი თავისუფალი უნივერსიტეტის სტუდენტების

თბილისიდან ბათუმში სამი მივდივართ. სამი გოგო. ექვსსაათიანი გზის უმტკივნეულოდ გადასატანად სამივეს ჩვენ-ჩვენი გასართობი გვაქვს: ლეპტოპში ჩაწერილი სერიალები, მსუბუქი ლიტერატურა, სათამაშო

ვგიჟდები ძველებურ შავ-თეთრ ფოტოებზე, განსაკუთრებით – ლამაზი ქალების ფოტოებზე, მათ წვეტიან საყელოებზე, დავარცხნილ თმაზე, მშვიდ სახესა და რაღაცნაირ, დალაგებულ გამომეტყველებაზე.

ერთი დილა იყო, ბებიაჩემის ნაღვლიანმა მზერამ გამაღვიძა. ცდილობდა, გაეღიმა, რათა ისეთივე მოღუშული არ გამოჩენილიყო, როგორადაც, ალბათ, გრძნობდა თავს. „ველოსიპედი აღარ

ერთხელ ერთ პატარა სოფელში მოვხვდი. სოფელში, რომელსაც, თითქმის ყველა ქართული სოფლის მსგავსად, პატარა გორაკი და გორაკზე ასვეტილი ეკლესიაც აქვს. იქვე

ეს რამდენიმე დღეა, ქართულ საზოგადოებაში არ წყდება კამათი ევროპული ღირებულებების შესახებ. უმრავლესობა აღფრთოვანებულია საზოგადოების განვითარების დასავლური პრინციპებით, ზოგიერთი კი, რუსულენოვანი

ბავშვობაში ყოველთვის დიდი ინტერესით ვათვალიერებდი ძველ საოჯახო ალბომს, რომელიც ბებიაჩემს კარადაში საგულდაგულოდ ჰქონდა გადამალული. ერთი სული მქონდა, როდის დავრჩებოდი შინ

„ჩვენ, ყველას გვაქვს ჩვენი ქალაქი…” ან ქალაქები. გააჩნია, ვის როგორ გაგვიმართლა, ვინ როგორ ვიცხოვრეთ, ვინ საით ვიარეთ. ალბათ ისეთი ადამიანებიც

ამბობენ, რომ დიდი ხნის წინათ ედემის ბაღში ადამს ხელი წაუცდა აკრძალული ხილისკენ, დააგემოვნა, ნარჩენი კი სადღაც იქვე მოისროლა. ასე გაჩნდა