ხშირად, როცა თაობებს შორის მსგავსება-განსხვავებაზე ვფიქრობ, მგონია, რომ ჩვენი და, მაგალითად, ჩვენი მშობლების თაობა ერთმანეთისგან ავტორიტეტების არსებობით განსხვავდება. დიახ, წინა

მთვარემოჭრილი ღამე რომ არის, ვარსკვლავებგამოფხეკილი ანუ უკუნი, კუნაპეტი. საბნის ქვეშ და საბნის გარეთ ერთი ფერია და იღვიძებ და გგონია, დაბრმავდი.

ის ახლა რაჭის მთიან სოფელში სქელ და ჭრაჭუნა თოვლში სქელძირიანი ბათინკებით ნაფეხურებს ტოვებს. თავის რამდენიმე მოსწავლესთან ერთად თეთრ თუ იისფერ

დიდებული სიტყვაა „თვითმყოფადობა”. მდგომარეობა – კიდევ უკეთესი… როგორც წესი, მაღლა, მთის წვერზე შემოსკუპებული, თვალში საცემად, ადვილად დასანახად, მიმზიდველად, ზოგჯერ –

კონკურსები არ მიყვარს. კიდევ უფრო არ მიყვარს ლიტერატურული კონკურსები და კიდევ უფრო განსაკუთრებით _ ის ლიტერატურული კონკურსები, სადაც ამა თუ

მაგისტრატურაში სწავლის პერიოდში ერთ-ერთ ლექციაზე, რომელსაც რამდენიმე გადაღლილი, სამსახურიდან მომავალი გოგონა ვესწრებოდით, ლექტორმა, რომელიც იმ დროისთვის თავისი საგნის უბადლო სპეციალისტი,

„ვის ეშინია თანამედროვე ქართული ლიტერატურის?” თუ ამ კითხვას (სხვა, ცნობილი კითხვის პერიფრაზს) დავსვამ, პასუხის ნაცვლად უამრავ სხვადასხვა კითხვას მივიღებ. მათ

2014 წელი განსაკუთრებით მძიმე აღმოჩნდა ქალებისა და მთელი საზოგადოებისათვის. ათი თვის განმავლობაში ოჯახურ ძალადობას სულ მცირე ოცდაოთხი ქალი ემსხვერპლა. ალბათ

რამდენიმე დღის წინ საქართველოს ერთერთი ყველაზე კარგი უმაღლესი სასწავლებლის სტუდენტებს შევხვდი _ ქალებისადმი მიძღვნილი კვირეულის ფარგლებში, ირანელ ნობელიანტ შირინ ებადიზე