ცოტა ხნის წინ ერთ გადაცემაში მიმიწვიეს, თბილისის ქუჩებში ანონიმი ავტორების მიერ გაკეთებულ წარწერებსა და ნახატებზე უნდა მელაპარაკა. ასეთ წარწერებს უკვე

სამოქალაქო საზოგადოებასთან ურთიერთობა, საზოგადოებრივ სივრცეში განსაზღვრული მიზნებისთვის ბრძოლა ადამიანს დამატებით გამოცდილებას სძენს. სოციალურ ჯგუფებთან მუდმივი კავშირი მნიშვნელოვან დაკვირვებათა წარმოების ხელსაყრელი

  ასე მინდოდა დამერქმია ჩემი მოთხრობისათვის, რომელიც 2010 წელს დავწერე და „ცისკარში“ დაიბეჭდა. მერე ისე მოხდა, რომ საბოლოო სათაურად „მელქიორის

ვხვდები, ვხვდები, ჩემო ძვირფასო, როგორი ფაცხაფუცხით ჩაალაგე ჩანთა, წიგნები, რვეულები, კალმები, კიდევ სხვა ნივთები, ზოგი სასწავლო დანიშნულების, ზოგი-პირიქით. მიგეჩქარება, ვიცი,

  ჩვენ შორის მოიძებნებიან ადამიანები, რომლებიც ცხოვრების სტილითა და ყაიდით გარშემო მყოფთა განსაკუთრებულ ყურადღებას იპყრობენ. ხშირად მათდამი ინტერესი იმდენად ცხოველია,

მამების დღე იყო 19 ივნისს    გამარჯობა, მამა. შენ ყველაზე მორცხვი და მშრომელი კაცი იყავი, ვისაც კი ვიცნობდი ან მსმენია.

სკოლაში ორიათასიან წლებში ვსწავლობდი. ოცდამეერთე საუკუნის პირველი ათწლეული ისეთივე ტრაგიკული და მძიმე არ ყოფილა, როგორიც დამოუკიდებლობის საწყისი წლები გახლდათ. მიუხედავად

ავტორი: დიანა ანფიმიადი დედაც და მამაც მათემატიკოსები არიან, ჩემს ოჯახში ლექსები არავის უწერია, თორემ ტექნიკური განათლება და უნარები – იცოცხლე!

თუკი ეს წერილი Mastsavlebeli.ge-ს ყოველდღიური თვალიერების დროს ან Facebook-ზე გაზიარებული კი არ შეგხვდათ, არამედ კოდური სიტყვების გამოყენებით Google-ში მოძებნეთ, მაშინ

ზაფხული მოდის,  ბავშვობის გახსენების დრო. როცა მოსწავლეებს ბოლო გაკვეთილებს უტარებ, მათ თვალებში კი მოუთმენლობას ხედავ – მოსალოდნელი არდადეგების, ცივ-ცივი მდინარეების,