სამსახურიდან გამოდიხარ. დღეს ყველა საქმე ერთად გეყარა თავზე. ნაწილის მოგვარება მოასწარი, ნაწილის – ვერა. დაუსრულებელი საქმეების გამო, უფროსმა შენიშვნა მოგცა.

ადრე,  ჩვენს გაზეთში გამოქვეყნებულ წერილში ერთ წიგნზე ვწერდი, რომელიც ინგლისურად წავიკითხე და რომლის ქართული თარგმანი ძალიან გამოადგებოდათ ჩვენს ბავშვებს თუ

თუ ოდესმე სოფელს ან სოფლისმაგვარ ქალაქს ნოემბერში შემორჩენილხართ, ზამთრის პროლოგი ასეთია – ხის სახლის კელდები დაზეპირებულ მზის სუნს ისე იმეორებენ,

წესით და რიგით, შენი ქალაქის დღესასწაული, შენი ქალაქის ფესტივალი ძალიან უნდა გიყვარდეს, ქუჩაში სახალხო სეირნობა და სხვებისთვის სიხარულის გაზიარება შენთვის

  – ჩუმაბარ გავეთილ! ეს სიტყვები შიშის ზარს გვცემდა ბავშვობიდანვე, გვეგონა, რომ მამა, რომელიც იშვიათად გვამეცადინებდა და ათასში ერთხელ ინტერესდებოდა

გუშინ პოლიციიდან დამირეკეს: – დავით ზურაბის ძე გორგილაძე ხართ? – იკითხა მამაკაცის დაღლილმა, სევდანარევმა ხმამ. – ვცდილობ ვიყო – ვუპასუხე

ტექნოლოგიების განვითარებასთან ერთად სულ უფრო მეტი რესურსი ჩნდება ინტერნეტში ისეთი, რაც წარმატებით შეგვიძლია გამოვიყენოთ თანამედროვე ბავშვების გართობისთვის, განვითარებისთვის ან მათი

ერთ-ერთი გამოსვლის დროს შვედეთის მოქმედმა პრემიერ-მინისტრმა სტეფან ლიოვენმა აუდიტორიას ასეთი სიტყვებით მიმართა: „სკოლამ და უნივერსიტეტმა სტუდენტი მხოლოდ შრომის ბაზრთან შესახვედრად

ასეა: ხშირად ეგრე ხდება, შენს დროში გარდაცვლილ ახალგაზრდა მწერალზე წერა გიჭირს. მიზეზი ბევრია, მაგრამ გასაჭირის მთავარი ბიძგი ის არის, რომ

ფოტოები, რომელიც ამ წერილს ერთვის, ერთი თვის წინაა გადაღებული ერთ ჩვეულებრივ სოფელში – ძველ ხიბულაში, ზუგდიდიდან ორმოცი წუთის სავალზე. გზაზე,