ამას წინათ დამპატიჟეს საღამოს დისკუსიაში თემაზე „ჩამოსულები”. არ და ვერ მივდივარ. ჯერ ერთი: ამგვარ ტელედებატებს სულ ვერიდები და მეორეც –

(წერილი მელოდის) გამარჯობა, მელოდი, მე დიანა მქვია. მე კარგად ვიცი, რას ნიშნავს სიტყვა, რომელიც მიზანს ვერ ხვდება. ლაპარაკი ძალიან ადრე

1 თავს იკლავენ ნიჭიერი და მშრომელი ბიჭები. რა მალე ინგრევა ადამიანი, რა უცებ შეუძლია შეელიოს სიცოცხლეს, როცა ძალიან მძაფრი, გაუსაძლისი

მაისის დასაწყისში დიდ ბრიტანეთში ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნები გაიმართა. ჩემი პროფესიული ინტერესის საგანი პოლიტიკის მეცნიერება გახლავთ. შესაძლოა, მალე დიდი ბრიტანეთი ევროკავშირიდან

სადღაც საათის ჩაძინებული, დილის ექვსისკენ, დედაჩემმა გამაღვიძა და საოცრად მტკიცე ხმით მითხრა: მამაშენი აღარ არის, გიორგი, იცოდე, შენ კარგად უნდა

გამთენიისას, ჯერ კიდევ ძილის ღმერთის სამფლობელოში მყოფს, ქვეცნობიერად ამეკვიატა, რომ ფილტვის სიმსივნე მქონდა. როგორც ჩანს, ამით მორფეოსიც გაერთო და გამოღვიძების

რა არის თბილისი? ზოგისთვის ის ადგილია, სადაც დაიბადა და გაიზარდა, სხვებისთვის – პირველი სიყვარულის, პირველი პაემნის; ვიღაცისთვის – საქართველოს დამოუკიდებლობის

მეცხრე კლასში ვიყავი, როცა მოსწავლეთა კონფერენციისთვის ერთი უცნაური თემა მომაფიქრდა: „ისტორიულ პირთა მეტსახელები“. დასაწერად და სალაპარაკოდაც საინტერესო ჩანდა, არც დიდი

„ცუდად იქცევა, არავინ ადარდებს, ყველას უხეშად გველაპარაკება – შინაც, სკოლაშიც, მეგობრებსაც“, – შეწუხებული ჰყვებოდა ერთი ნაცნობი შვილზე. გოგონა კარგად სწავლობს,

ნატვრის ხის პერსონაჟი, ელიოზი, გახსოვთ ალბათ ყველას. ზამთარსა და ზაფხულში,  ხვატსა  და სიცივეში ნატვრისთვალს რომ დაეძებდა ხან მდინარის ფსკერზე და