არ ვიცი რატომ – ალბათ ჩემი ღრმა და არმოსატანი ბავშვობის ამბების ბრალია _ სულ მიკვირდა ადამიანების, ვინც დილით ჩაისა და

ყოველ ოთხ წელიწადში ერთხელ – ჩვენ გვინდა დავიჯეროთ, რომ დრო შეიცვალა, სინამდვილეში კი, კიდევ ერთხელ და მერამდენედ, ჩვენ თვალწინ ბრუნდება

მიმდინარე წლის გაზაფხული სოციალური მოძრაობების თვალსაზრისით უაღრესად გადატვირთული გახლდათ. უნივერსიტეტში განვითარებულმა მოვლენებმა მთელი საქართველო განათლების რეფორმის აუცილებლობის საკითხზე აალაპარაკა. სტუდენტურ

რატომ აგვაღელვა, აგვაფორიაქა და თითქოს გაგვაერთიანა კიდეც ვახტანგ ჯავახაძის ამ ლექსმა? – წესით, ბევრი მიზეზი გვაქვს იმისთვის, რომ გულწრფელები ვიყოთ,

გახსოვს? – შენი კომოდის ზედა უჯრაში, ტყავშემოკრული, ფრანგული კინოს ვარსკვლავების ფოტოებით გამოჭედილი ორი ალბომი იდო – ერთი შინდისფერი, ოდნავ შელახული,

აღარც კი მახსოვს, რამდენი დამიწერია იმის შესახებ, როგორ იცხოვრონ ბავშვებმა უკეთ, რა გვევალება უფროსებს, როგორ იმოქმედოს სახელმწიფომ, როგორ გავხადოთ გარემო

  ბავშვობიდან ბევრი შეკითხვა მაწუხებდა. როგორ ჩნდებიან ბავშვები, რა მანძილია მიწიდან მთვარემდე, რატომ ვიძინებთ ასე ადრე, რატომ არ მასმევენ ჩაის

ზენა ქარი ქრის. შიშის და ცრურწმენების ქარი. სკვინჩა რომ სტვენს და შესძახებენ: „სკვინჩა, შენს პირს შაქარი“ ან ძაღლი ყმუის. „საით