ხოლო ერთ დილით, რომელსაც მშვენიერს ვერასდიდებით ვერ დავარქმევთ, ჩვენ გავიღვიძეთ, თვალი (გონების ან გნებავთ ჩვეულებრივიც) ირგვლივ მოვავლეთ და.. სად გაქრა

ჩემს მშობლიურ ქალაქში დიდი თოვლი მოვიდა, ფოტოებიდანაც რომ გაოცებს და გიკვირს. მოვიდა და თავისი სუსხი, გუნდები და მთავარ ქუჩაზე გავლებული

_ სალომე, რა ლამაზი ხარ იმ ძველ ფოტოზე, გამხდარი. გახდი, რა! _ მეუბნება მეგობარი. ფოტოს ვუყურებ. ოთხი წლის წინაა გადაღებული

იმ ზამთარს უთოვლოდ არ დავრჩენილვართ. ეს ერთადერთი სიკეთე იყო, რაც ბუნებამ მოგვცა. არდადეგების შემდეგ, გადავწყვიტე ტრადიცია დამერღვია და სკოლაში დროულად

ახალ წელს ზოგი დასვენებას ელოდება, ზოგი საჩუქრებს, ზოგი თოვლის ბაბუას, ზოგი გემრიელ კერძებს ან ციმციმა, ბრჭყვიალა დეკორაციებს, მე მივხვდი, რომ

ერთი წლის წინ გერმანიაში პირველი მსოფლიო ომის დაწყებიდან ასი წლის იუბილე აღნიშნეს. ნახევრად საზეიმო ღონისძიებებში ქვეყნის პარლამენტი, რამდენიმე უნივერსიტეტი, მასწავლებელთა

ზოგი ამბობს, რომ თბილისი ეთნიკური სომხების აშენებული ქალაქია. მე კი ვამბობ, რომ თანამედროვე თბილისი მხოლოდ ერთმა ადამიანმა ააშენა და ეს

ხომ არის დიდი ქალაქი, ძალიან ფხიზელი, მაგრამ ერთი წუთით მაინც ჩათვლემს – ვთქვათ, 4 საათსა და 25 წუთზე, თუნდაც რამდენიმე

გიოს, ჩემს პატარა შვილს, სოციალური ურთიერთობების, კომუნიკაციის პრობლემა აქვს, თავისთვის თამაში, კითხვა ურჩევნია, მარტო ყოფნა უყვარს.  სხვადასხვა, ძალიან შედეგიანი თერაპიის