დიდი თავსატეხია, მივცეთ თუ არა საერთოდ საშინაო დავალება, რა მოცულობის უნდა იყოს ის, როგორი ტიპის, როგორი მეთოდები უნდა გამოვიყენოთ, რომ

სექტემბრის იმ სევდიან დღეს, როცა მარჯვენახელმოტეხილი და წინა დღეებისგან გამოღლილი თბილისი-ზუგდიდის გზას დავადექი, ვეცადე გამეხსენებინა დიდი ხნის წინანდელი შეხვედრა დათო

დაბადების დღე მქონდა. 10 აპრილს. კედლის კალენდარში გადავაწყდი თავს. არც კი ვიცი, ასეთ კალენდრებს დღეს იყენებს თუ არა ვინმე. ადრე,

სიტყვის თავისუფლებასა და რელიგიური გრძნობების პატივისცემას შორის საზღვრის გავლება მთელ მსოფლიოში უჭირთ ხოლმე. გამონაკლისი არც საქართველოა. ამ საკითხზე ადგილობრივი მაგალითების

იქ, სადაც გავიზარდე, ჩემი სახლის წინ პატარა პარკი იყო, რომელშიც პატარა შავი ქვა იდგა წარწერით: „აქ აღიმართება 9 აპრილს დაღუპულთა

ორი მეფის, ერეკლესა და გიორგის მრჩეველი იყო ეგნატე თუმანიშვილი, გავლენიანი, ჭკვიანი, ცბიერი კაცი.  როცა გიორგი მეფემ რუსეთის იმპერატორს ტრაქტატის ახალი

თუ არქივებს მოურიდებელი თვალით გადავფურცლავთ, აღმოვაჩენთ, რომ 25 თებერვალი მრავალმხრივ მნიშვნელოვანი თარიღია – დიდი გმირობის, რომელმაც მომავლის იმედი შეგვინარჩუნა; დიდი

მარტის მიწურულს რამდენიმე ქართულმა საინფორმაციო სააგენტომ ერთი და იმავე სათაურის მქონე სტატია გამოაქვეყნა. ჟურნალისტებმა საკმაოდ უცნაური და მოულოდნელი ამბის შესახებ

„ოქროს ჯაჭვი სჯობს თავისუფლებას’’ – ეს სიტყვები უინტერესო და უნიჭო კაცს როდი ეკუთვნის. მანამდე სხვა ფიქრებიც ტანჯავდა და შეთქმულებსაც გულშემატკივრობდა, მაგრამ

პირველად როდის იწყებ ფიქრს, რომ რაღაც დააშავე, რადგან გოგოდ გაჩნდი?  ვიღაც, მაგალითად, ამ პოსტის ავტორი, შესაძლოა 9 წლის ყოფილიყო, როცა