2014 წელს გამომცემლობა „რადარამმა“ ცნობილი ამერიკელი ანთროპოლოგის დევიდ გრებერის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული წიგნი „დემოკრატიის პროექტი“ ქართულ ენაზე გამოაქვეყნა. „რადარამი“ არაკომერციულ

“რა გინდა რომ კაცმა მალოს, ჭირი თავსა არ დამალავს”.   შესავლის გარეშე დავიწყებ. მარტივი ამბავია. შეცდომების  გამოსწორება მათი დანახვით და

რამდენჯერმე შევთავაზე ავტობიოგრაფიული წიგნის დაწერა, მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი მისი ირონიული თუ სკეპტიკური დამოკიდებულება ამგვარი ტექსტების მიმართ: „მემუარები რომ დაწერო,

ბებიაჩემი სკოლაუსწავლელი გონიერი ქალი იყო. სწორფერთა მსგავსად და დროების შესაბამისად, სიტყვა გზიანად მოუდიოდა. კითხვაზე პასუხის გაცემისას არასოდეს აჩქარდებოდა, ხანმოკლე ფიქრის

რა მწუხარებამ უნდა გაგვტეხოს ჩვენ, მანის ფაფასთან ბრძოლაში გამოწრთობილი ბავშვები? ეს საშინელი და აუცილებელი წმინდა ინკვიზიცია სრულიად გულგრილი სახით შემოგყურებდა

თანამედროვე საგანმანათლებლო სისტემების ერთ-ერთი მთავარი გამოწვევა ალბათ ის არის, როგორ შექმნას ციფრულ ტექნოლოგიებთან დამეგობრებული და სმარტფონებით შეიარაღებული ბავშვებისთვის ისეთი სასწავლო

ბანალური და ყველასთვის ნაცნობი ჭეშარიტებაა, საქართველო ვაზის ქვეყანაა, აქ ვაზი მთავარი სიმბოლოა, აქ ვაზი მთავარი სიტყვაა, მთავარი კულტურაა, როგორც რიტუალის,

დრონი მეფობენ და არა მეფენიო, – უთქვამთ ძველებს. უდავოა – დრო მეფეთა მეფეა, თანაც, სხვათაგან განსხვავებით, უხილავი, ხელშეუხებელი და, რაც

წლების წინ ხელში ჩამივარდა ერთი ქალის დაწერილი წიგნი გოგონებზე (http://bit.ly/2DHToyN), სადაც ბევრ სხვა საინტერესო რამესთან ერთად აღწერილი იყო მისი როგორც

რუსეთის ისტორიის შესახებ მსჯელობისას უმრავლესობას სამართლიანად ახსენდება იმპერატორების, დიქტატორებისა და სხვა მოძალადე მმართველების დანაშაულებრივი მოქმედებები. ტირანები ჩრდილავენ თავისუფლებისთვის მებრძოლთა სიმამაცით