წლევანდელ აგვისტოს განმუხურში, ჩემი მეგობრისა და ნათლულის – დათო ჭითანავას სახლში ვატარებ. ათი წლის წინ, როცა ამ მხარეს და მთელ

ზაფხულის არდადეგებისას, თუ შენ პატარა ქალაქში ცხოვრობ და იმ პატარა ქალაქიდან, იქვე, მახლობელ სოფელში მიდიხარ დასასვენებლად, სადაც ბებია ცხოვრობს და

ოცდამეერთე საუკუნე ზემძლავრი ტექნოლოგიების საუკუნეა. ტექნოლოგიები იპყრობენ საზოგადოებრივი საქმიანობის ყველა სფეროს და მნიშვნელოვნად ზემოქმედებენ ბიოსფეროს ყველა ძირითად ნაწილზე. ტექნოლოგიების უსწრაფესმა

შემოდგომაზე ჩემი შვილი სკოლაში მიდის. როცა მასწავლებლებისთვის განკუთვნილი რესურსებისთვის დავიწყე წერა, რამდენიმე თვის მყავდა და ვფიქრობდი, რომ ჯერ შორს იყო

“ენაჩი სუ კარგია “… პოეტი, ენათმეცნიერი და მასწავლებელი – ყველანი ერთი დიდი ტაძრის მლოცველები არიან, სადაც სიტყვის ძალას სცემენ თაყვანს. სიტყვას

ჩვეულ გზას ვადექი. იტალიაში წიგნები ჩავიტანე იქ მცხოვრები ქართველებისთვის. მილანიდან ფლორენციისკენ მატარებლით მომიხდა წასვლა. მანამდე ფრენა და ამბავი. შუაღამის. მოკლედ

ერთი კვირის წინ, დედამ ფეხი მოიტეხა. 5 საათიანი ოპერაცია დასჭირდა, ძვლის ნაწილი გამოუცვალეს. დედაჩემს ფეხის მოტეხვის მას შემდეგ ეშინია, რაც

გასულ წელს „სტოკჰოლმის მშვიდობის კვლევის ინსტიტუტმა“ იარაღით ვაჭრობის შესახებ არსებული ოფიციალური მონაცემების შეგროვება კიდევ ერთხელ გადაწყვიტა. შვედმა მეცნიერებმა 2012 და

“სალომემ მითხრა, რომ ერთმა მისმა მეგობარმა ორი ბავშვი მოკლა, მეორემ ხუთი. სკოლაში, ” – მითხრა ერთ დილას ჩემმა 5 წლის

როგორ ვზრდით შვილებს? ვინ გვასწავლა რა და როგორ უნდა გავაკეთოთ? ეს ალერსიანი, ენის მოჩლექით საუბარი, რომლითაც  ჩვილებს ვეჭიკჭიკებით, ბავშვის მოვლის