არის ფრაზები, რომლებიც მთელი ცხოვრება შენი გგონია, მათ იყენებ საგაზეთო სტატიებში, საკუთარ მოთხრობებშიც კი და ეს ისევე ბუნებრივად მიგაჩნია, როგორც

როგორ ცვლის იდეოლოგია ადამიანებს – გუშინ გულაგის, უკრაინის შიმშილობის, საქართველოს 1937 წლის რეპრესიების ამბებს ვკითხულობდი, თან მეშინოდა  და თან  გული

მიწა აშრა. თქვენი არ ვიცი და ჩემი გონება უმთავრესად განტვირთვასა და დასვენებაზეა ორიენტირებული. ქალაქიდან გასვლამდეც საკმაო ხანია, ამიტომ ვცდილობ, დასვენების

“Земля – Небо. Между Землей и Небом – война.” ცოი მე 1990 წლის 2 ნოემბერს დავიბადე, ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც

ამბავი, რომელიც მინდა მოგითხროთ, ათი-თხუთმეტი წლის წინ მოხდა და ისეთი კვალი დატოვა ჩემს მეხსიერებაში, რომ ახლაც თვალწინ მიდგას… აღდგომა ერთ-ერთი

სოციოლოგები სუბკულტურას ხალხის ჯგუფს უწოდებენ, რომელიც ძირითადი, “მეინსტრიმული” (ახლა მოდაშია ეს სიტყვა) კულტურის მატარებელია, თუმცა ზოგიერთი ასპექტი (გამოხატვა, ღირებულებები და

თანამედროვე ბესტსელერები, განსაკუთრებით – ისეთები, რომლებსაც უმთავრესად ახალგაზრდა მკითხველი ეტანება, ლიტერატურული ღირებულების, მწერლის ენისა თუ სხვა ფაქტორების გამო ხშირად ფართო

პირველ ივნისს საქართველოში ბავშვთა დაცვის საერთაშორისო დღე აღინიშნება. ამასთან დაკავშირებით ქართულ პრესაში გამოქვეყნებულ სტატიაში „აღზრდა ქართულად” 2007 წელს UNICEF-ის მიერ

ყველა ჩვენგანი ხშირად იყურება უკან. ვიხსენებთ ან გვახსენებენ წარსულს, ვტკბებით ჩვენი მიღწევებით, კიდევ ერთხელ გვამხიარულებს საინტერესო და საოხუნჯო თავგადასავლები… მაგრამ

ცოტა ხნის წინ, ერთი დიდური დისკუსიისას (ტელევიზიები რომ აშუქებენ ხოლმე, იმგვარი დიალოგის დროს), ჩვენ მოვთქვამდით ქართული კულტურის უკულტურობაზე. ნაწარმოების ესთეტიკა