“რატომ წერ ლიტერატურაზე? რამდენი საინტერესო თემა არსებობს ჟურნალისტისთვის, რაღა მაინცდამაინც წიგნები… ადამიანებზე წერე, ისინი ცოცხლები არიან, სუნთქავენ და უამრავ კარგ

დიდი გურმანი არასოდეს ვყოფილვარ. ვერც ირანული კერძის – “ქათამი ქლიავით” – რეცეპტს ჩაგაწერინებთ, მეუღლის გულის მოსაგებად რომ მოამზადოთ, იმ ფილმის

სუბალპური ზონიდან დაშვებისას გაივლი მდელოს, სადაც სარტყელ და სარტყელ გხვდება უთვალავი ულამაზესი ყვავილი. ერთ-ერთი დაშვებისას მეგობრებმა გადავწყვიტეთ, თითო სახეობის თითო

პატარებს რომ ვასწავლიდი, მახსოვს, ერთ-ერთი დიდი პრობლემა თავისუფალ დროს წასაკითხი მასალის მათთვის  არჩევა იყო,  განსაკუთრებით კი ზღაპრების. აბა როგორია, თვალებგაფართოებულ

ბავშვების მაგივრად არჩევანს ხშირად უფროსები აკეთებენ – მათ ხომ “უკეთ იციან”, რა ჯობს. ბავშვებს წიგნების კითხვას ელექტრონულ მოწყობილობებთან “მუშაობა” ურჩევნიათ.

ადამიანებს სულ სხვადასხვა მიზეზით ეძინათ და ყველაზე ბუნებრივი მიზეზი – ძილის საშუალებით ორგანიზმის სასიცოცხლო ძალების რეგენერაცია – ამ მიზეზებიდან ყველაზე

სამყარო დასაბამიდან გამუდმებით იცვლება. იცვლება გარემო, ლანდშაფტი, ატმოსფერო, რელიეფი, იბადება და იღუპება ცივილიზაციები… მოკლედ, იცვლება ყველაფერი ჩვენ გარშემო და ვიცვლებით

ნატა 15 წლისაა და კითხვა არ უყვარს. ყოველ შემთხვევაში, ასე ეგონათ მის მშობლებს მანამდეც და მას შემდეგაც, რაც გოგონას პლანშეტური

მეოცე საუკუნის ჰალუცინოგენი ერთი უბრალო სათამაშო ცხენი გახლდათ. ამ ცხენით დიდი ბავშვები ერთობოდნენ და პარალელურად ანარქიაზე ოცნებობდნენ. ბავშვებისთვის ეს დაჭერობანას

დიქლორდიფენილტრიქლორეთანი – მგონი სწორად გამოვთქვი… არა, ქიმიის შესახებ საუბარს არ ვაპირებ. არ არის ჩემი სფერო, მიუხედავად იმისა, რომ დედა მყავს