ბავშვობაში, როდესაც მუსიკის ნამდვილი მნიშვნელობა ჯერ კიდევ არ მესმოდა, ჩემთვის სულერთი იყო, რას ვუსმენდი. უბრალოდ, მსიამოვნებდა ის ხმაური, რომელიც ძველი

კახეთი. ზაფხულის სოფლური, მსუყესურნელიანი საღამო. მე და თომა მაღაზიიდან ვბრუნდებით ჩიპსით, ორცხობილათი და ათასგვარი სხვა სასუსნავით არცთუ ისე დამძიმებულები (კარგა

„წითელი პორნოგრაფი” – ასე უწოდეს კრიტიკოსებმა მწერალს, რომლის მიმართაც მკითხველს იშვიათად რომ ნეიტრალური დამოკიდებულება ჰქონდეს. ის ან უყვართ, ან სძულთ.

ყოველ ზაფხულს ცდილობ მოვახერხო 3300-3500  სიმაღლემდე ასვლა და იქიდან თვალის შევლება სამყაროსადმი.  ამ სიმაღლეზე ჯერ კიდევ  სახლობს ფლორა და ფაუნა

ყველაფერი სოციალური ქსელით დაიწყო. მეც ხომ თქვენსავით მიჯაჭვული ვარ, მაგალითად, ფეისბუქს: ჩემი კედელი აბლაბუდაა, ვაბამ და ვაბამ ქსელებს – ვაზიარებ

ადრეც ვწერდი, რომ ჩვენი სამყარო მოუსვენარი ნაწილაკების გროვაა – ნაწილაკებისა, რომლებიც უსასრულოდ გადადიან ერთი მატერიიდან მეორეში. თითოეული სხეული, ნივთი, თითოეული

ეს პატარა წერილი თუ პოსტი ეძღვნება გიორგის და მათ, ვისაც უნებურად რაღაც არასწორად , ან ისე ვასწავლე, როგორც არ უნდა

რამდენიმე დღის წინ, ჰაინრიხ ბიოლის ფონდში დისკუსიას დავესწარი , თემაზე: “რელიგია და პოლიტიკა, დესეკულარიზაციის ტენდენციები”. თავდაპირველი ინტერესი, სწორედ სათაურმა მიიქცია.

ზუსტად არ მახსოვს, პირველად სად და როდის წავიკითხე ეს ლექსი: „ ჩემს ტოლებს ვიცი, რომ მზითვად არ მომცემენ ვეფხისტყაოსანს, არც

არის ფრაზები, რომლებიც მთელი ცხოვრება შენი გგონია, მათ იყენებ საგაზეთო სტატიებში, საკუთარ მოთხრობებშიც კი და ეს ისევე ბუნებრივად მიგაჩნია, როგორც