ბილ გეიტსმა, ვინდოუსის შემქმნელმა, არაერთხელ განაცხადა, რომ კომპიუტერული ტექნიკის შესაძლობლობები ბოლმდე არ არის გააზრებული, რომ ადამიანს გაცილებით მეტი შესაძლებლობა აქვს,

  ყველამ ვიცით, რომ განათლებულები უნდა ვიყოთ, რათა ცხოვრება უფრო კომფორტული და უზრუნველყოფილი გვქონდეს. ეს მართლა ყველამ ვიცით, ამიტომ ამაზე

ალბათ გსმენიათ ტერმინი “ღრუბლოვანი სერვისები”, თუ არ გსმენიათ, აუცილებლად გისარგებლიათ მაინც. მსგავსი სერვისები სულ უფრო პოპულარი ხდება და ბევრი კომპიუტერულ

ამ პატარა მოთხრობის წაკითხვა, რომელზეც ახლა უნდა გიამბოთ, ჩემი ცხოვრების მანძილზე სამჯერ მომიწია. სამივეჯერ თავიდან დამაფიქრა. ცხადია, ნებისმიერი შთაბეჭდილება ინდივიდუალურია,

მინდა, მარტივი არითმეტიკით დავიწყო: 12-1=11; 12-2=10; 12-3=9… 12-12=12. უკანასკნელმა გამოსახულებამ შეგაკრთოთ თუ გაგამხიარულათ? ერთი ჩემი ნაცნობი დიდი ხანია ამტკიცებდა, რომ

ზაზა ერთი ჩვეულებრივი ბიჭია – ჩემი ქმარი. ადრე ერთხელ დავწერე 1.80 სმ. მუზას ვეძებ-მეთქი და ოლიმპოელებმა გეგმას თითქმის 20 სანტიმეტრით

რისი გვეშინია ყველაზე მეტად? ალბათ სიკვდილის, წარმავლობის, დიდი ცვლილებების, განშორების, რაიმე ძვირფასის დაკარგვის, ავადმყოფობის… სია საკმაოდ ვრცელია. ძალიანაც რომ მოვინდომოთ,

ბავშვობაში, როდესაც მუსიკის ნამდვილი მნიშვნელობა ჯერ კიდევ არ მესმოდა, ჩემთვის სულერთი იყო, რას ვუსმენდი. უბრალოდ, მსიამოვნებდა ის ხმაური, რომელიც ძველი

კახეთი. ზაფხულის სოფლური, მსუყესურნელიანი საღამო. მე და თომა მაღაზიიდან ვბრუნდებით ჩიპსით, ორცხობილათი და ათასგვარი სხვა სასუსნავით არცთუ ისე დამძიმებულები (კარგა

„წითელი პორნოგრაფი” – ასე უწოდეს კრიტიკოსებმა მწერალს, რომლის მიმართაც მკითხველს იშვიათად რომ ნეიტრალური დამოკიდებულება ჰქონდეს. ის ან უყვართ, ან სძულთ.