უფროსი თაობა ხშირად ჰყვება, როგორ ჭირდა საბჭოთა კავშირში ხარისხიანი უცხოური მუსიკის მოსმენა. რიგითი მოქალაქე ძნელად თუ იშოვიდა ისეთი ჯგუფების ფირფიტებს,

გინახავთ, რა ლამაზები და მხიარულები არიან პატარა ალბატროსები? გაგიგონიათ რამე კუნძულ მიდვეის შესახებ, რომელიც წყნარ ოკეანეში მდებარეობს, კალიფორნიასა და იაპონიას

გურმანი მეთქმის. თუ სადმე თბილისში ფეხს შევადგამ, მენიუში ორად ორ რამეს ვათვალიერებ თავიდან, ბოლონიურ სტეიკს (ძროხის ხორცის საშუალოდ შემწვარ ნაჭერს

ისეთი დღეა, მჟავე სუნი რომ ასდის ერთნახადი არყის. სახდელი ორე. ღელე. წითელი ტალახი. წვიმა, თავის თავსაც რომ ძლივს ამჩნევს. ასეთი

ორი წლის წინ, ბათუმში მყოფს,მოულოდნელად მომიწია საზაფხულო არდადეგების შეწყვეტა, რათა ერთ-ერთი საერთაშორისო კონფერენციის მუშაობაში მიმეღო მონაწილეობა. დედაქალაქში ჩემთან ერთად წამოსვლას

რაც დრო გადის, კომპიუტერის როლი ჩვენს ცხოვრებაში სულ უფრო იზრდება. ბევრ ისეთ სამუშაოს, რომელსაც ადრე ადამიანი ასრულებდა, ახლა კომპიუტერი აკეთებს.

მე იმ თაობას ვეკუთვნი, ვისთვისაც სკოლაში ხელოვნება არასდროს უსწავლებიათ. მე უფრო რელიგიური ფანატიზმის მსხვერპლი ვარ, რომლისთვისაც არაესთეტიკური ხელოვნება მწვალებლობაა და

ჩემს პატარა მეგობარს, რომელსაც დროდადრო ქართულში ვამეცადინებ და ზოგჯერ ჩემს საყვარელ წიგნებსაც ვათხოვებ ხოლმე, ერთი კლასელი ჰყავს, ჟღალთმიანი და ჭორფლიან-ვარსკვლავებიანი