მოგზაურობა არ მიყვარს საერთოდ. ვისაც არ ვეუბნები, უკვირს ყველას. ჩემი პროფესიის პატრონი კაცისგან მაინც. ჩაიღიმებენ ხოლმე, ჩაიღიმებენ ყოვლისმცოდნედ, დინჯად, საკუთარი

„კლასიკოსები ის ხალხია, რომელსაც ყველა იცნობს, მაგრამ არავინ კითხულობსო”, – ამბობდა ოსკარ უაილდი. მწარე სინამდვილეა. მაგრამ რატომ არის ასე? გვიჭირს

ხშირად მთელი თავგადასავალია წიგნის თაროების დალაგება, დაგროვილი მტვრის გადასაწმენდად რომ იწყება და სიურპრიზებით მთავრდება. ხან ათი წლის წინ ნაყიდ წიგნს

ამას წინათ ჩემს თანამშრომელს ცუდი ამბავი შეემთხვა – მისი 3 წლის შვილი საბავშვო ბაღში წაიქცა და ენა საშინლად გადაიტყავა. საბავშვო

იმ დროს თესალონიკში ვსწავლობდი “ერასმუს მუნდუსის” სტიპენდიით. ჩემმა მეგობარმა, რომელიც ჰარვარდის უნივერსიტეტის დიპლომით ხელდამშვენებული ბრუნდებოდა საქართველოში, გადაწყვიტა, რამდენიმე დღით საბერძნეთში

ჟურნალი “Time” ყოველი წლის ბოლოს წლის პიროვნებას ასახელებს. ეს ტრადიცია 80 წელიწადზე მეტია არსებობს. ამ ტიტულის მფლობელი ის ადამიანი ხდება,

ჰა-ჰა, ერთი თვე გასულიყოს მას შემდეგ, რაც კეკელიძის ქუჩაზე ასეთ სცენას შევესწარი: ორი მოზარდი, ასე, მეოთხე-მეხუთეკლასელები, ომობანას თამაშობდნენ. არა, ისინი

“იტირე? მადლი გიქნია, მე რა გამგე ვარ მაგისა…” ვაჟას ეს სიტყვები ყველას კარგად გვახსოვს. რა არის ცრემლი? დადის კი დედამიწაზე

– დეიდა, მაჩუქე ცოტა ფული, დღეს ჩემი დაბადების დღეა!- ნუ მატყუებ.- ახალი წელი ხოა, მაჩუქე ცოტა ფული. 10 წლისაც არ

დედაქალაქში, მთაწმინდის ძირას გაშენებულ ვერის უბანში, უამრავი მშვენიერი პატარა აღმართია. ერთ-ერთ ასეთ აღმართზე, უძველესი ღვინის ქარხნის გვერდით, ოთხსართულიანი მოცისფრო-მომწვანო შენობა