დილაადრიან ჩამოდგა სოფლის ავტობუსი. ნასაუზმევს ყველანი ჩავსხედით და გზას დავადექით. წინა დღის ნაწვიმარი და ცოტა მოჟამული დღე იყო. ამას ისიც

სულ რამდენიმე ისეთი გამოთქმა არსებობს, გაგონებისას გული რომ გაგისკდება. ერთ-ერთია, როცა მოულოდნელად ჩამოვარდნილ სიჩუმეში ვინმე იტყვის (ალბათ, უფრო უხერხული დუმილის

დიდხანს ვფიქრობდი, როგორ დამეწყო ეს პოსტი. იქნებ ჯობდა, „გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრებიდან” მომეყვანა ერთ-ერთი ის აბზაცი, მტანჯველ საზეპიროებად რომ გვიხაზავდნენ სკოლაში;

ვამბობდი: “ღმერთო ჩემო”, – და თვალწინ ელ გრეკოს ქრისტე მიდგებოდა – მძიმე ჯვრით მხარზე, ცისკენ თვალებაღპყრობილი, პირქუში, ცივი. ვფიქრობდი: “შეიძლება,

სიცოცხლეში ერთხელ მაინც მოვხვედრილვართ გარემოში, სადაც სხვადასხვა ენასა თუ დიალექტზე საუბრობენ. ზოგჯერ გვესმის ნათქვამის შინაარსი, ზოგჯერ მხოლოდ ამ ენებისა თუ

ჩემი სკოლიანობის ჟამი (წავუჩიქორთულე, როგორც ბებიაჩემი იტყოდა) უცნაურ დროს დაემთხვა. საბჭოთა ამბებიდან ახალი გათავისუფლებულები ვიყავით, რელიგიის თავისუფლების საქმე უკეთ იყო

სოციალური და ეკონომიკური სირთულეებით დატანჯულ ღარიბ ქვეყნებში ნაკლებად ზრუნავენ გარემოს დაცვის უმნიშვნელოვანესი, პრობლემური საკითხების მოგვარებაზე და იშვიათად ეძებენ მათი ეფექტურად

ჩვენს კლასში ერთი ბიჭი სწავლობდა, ჩვეულებრივი, სხვებისგან არაფრით გამორჩეული. მგონი, არც თვითონ უცდია ოდესმე ყურადღების მიქცევა და არც იმის საბაბი

ჩემი რუსთაველი სკოლის წლებში სულაც არ დაწყებულა. ალბათ, ამით ახალს არაფერს ვიტყვი. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან კარგი ქართულის მასწავლებელი მყავდა,