რაც მეტს ვკითხულობ და ვუკვირდები, მით უფრო ცხადი ხდება, რომ წარსულიდან ყველაზე ახლობელი ჩვენთვის მაინც მეცხრამეტე საუკუნეა. ეს ბევრი რამით

ეს ჩემი პირველი პოსტია 2013-ში. გასული წელი ჩემთვის მეტ-ნაკლები წარმატებით მიილია. დადებითი წელი იყო, რამდენიმე მართლაც კარგი მოგონება დამიტოვა, მათ

რაღაცნაირი დღეები იყო, უცნაური, მღელვარებითა და კითხვებით სავსე. ასეა ყოველთვის, როცა წლის ბოლო ახლოვდება – თითქოს დრო ყველაფერს, მოსასწრებსა და

ხელოვანთა “სხვანაირობის” შესახებ ალბათ მრავალ ჩვენგანს გაუგონია. თავს ვერ დავდებ, რომ ყველაფერი, რასაც “ამბობენ”, მართალია, მაგრამ ვერც იმას ვიტყვი, თავიდან

კითხვა რიტუალია, ბევრისთვის – საკრალურიც. რატომაც არა – დროსა და სივრცეში დაშორებული ორი ადამიანი, მწერალი და მკითხველი, მედიუმის, ლიტერატურის საშუალებით

დღეს თოვს… თოვდა მაშინაც, როცა პირველი ბლოგი დავწერე… მას შემდეგ თითქმის წელიწადი მიილია… ისევ გავცქერი ფანჯრიდან ჰაერში მოფარფატე ფიფქებს –

ყველამ კარგად იცის ხვარამზეს ცნობილი ლექსი შეყვარებული ქალის ნატვრებსა და გულისწადილზე – როგორც ამბობენ, ხვარამზე მინდოდაური რეალური პოეტი ქალი ყოფილა,

რა ასაკში აღვიქვამთ მოვლენებს ყველაზე მძაფრად? – რა თქმა უნდა, იმ დროს, როდესაც ვიწრო ქუჩები ჯერ კიდევ ძალიან ფართო გვეჩვენება

სათაურმა ალბათ ლევ ტოლსტოის ცნობილი ნაწარმოები მოგაგონათ… ეს ორი სიტყვა ჩვენს ცნობიერებაში ისე მჭიდროდ დაუკავშირდა ერთმანეთს, რომ ცალ-ცალკე იშვიათად თუ

ჟორჟ ბიზე, მარია კალასი, სარა ბერნარი, ოსკარ უაილდი, ფრედერიკ შოპენი, მიშელ პეტრუჩიანი, ჯოაკინო როსინი… შთამბეჭდავი სახელებია, არა? თითოეული მათგანით სამართლიანად