„ბატონი შაბლონი დღეს მალაყს გადადის ჩვენს ლიტერატურაში. იგი მრავალსახიანია, მრავალფეხიანი და კოშმარივით აწევს ქართულ სინამდვილეს“, – წერდა ტიციან ტაბიძე. მათ

სკოლაში, სადაც ახლა ვასწავლი, ერთი წლის წინ მეთერთმეტე კლასთან შემცვლელ მასწავლებლად მომიწია შესვლა. პირველი გაკვეთილისთვის კითხვარი შევადგინე.  მაინტერესებდა, მოზარდები რას

ცოტა უყურადღებო გოგოა ნიცა… ზედმეტად ხალისიანი, მეგობრული და გართობის მოყვარულია და ამ თვისებების გამო გაკვეთილზე ყოფნა ტანჯვაა მისთვის. ხშირად აცდენს

არიან სიტყვები, რომლებსაც რაღაც იდუმალება დაჰყვებათ. ისინი გვატყვევებენ უცხოობითა და ერთგვარი მიუწვდომლობით, იწვევენ შორეული მშვენიერების განცდას. ერთ ასეთ სიტყვად პორცელანი

ანტიგონე და აღაზა მსოფლიო ლიტერატურის ორი გამორჩეული პერსონაჟია. ისინი განსხვავებულ დრო-სივრცეში არსებობენ, მაგრამ ხვდებიან იმ განზომილებაში, რომელშიც ყოველგვარი პირობითი საზღვარი

1979 წელს შევედი სკოლაში. 17 წლის არ ვიყავი, სკოლა რომ დავამთავრე და ფილოლოგიის ფაკულტეტის სტუდენტი გავხდი. 21 წლისამ დავამთავრე თსუ

ასე ჯერ გალაკტიონმა იხუმრა… „…ამნაირი დარებით კიდით კიდე დარებით, ფერის ფერთა დარებით, დღემ კოშკების ამალა ხან ეთერში ამალა და ქარივით

XIX-XX საუკუნეების მიჯნაზე მოდერნისტულმა ლიტერატურულმა მიმდინარეობებმა სამყაროს აჩუქეს უდიდესი მწერლობა. არ ვიცი, რამდენად სუბიექტური ვიქნები, თუ ვიტყვი, რომ მსოფლიო მწერლობის

საკლასო ოთახში, რომელშიც გაკვეთილს ვატარებთ, როგორც წესი, დგას მაგიდა და ამიტომ მოსწავლეებს – ადვილად რომ გაიგონ, რაზე ვესაუბრებით – ასეთი

შემეცნებითი ძიება ინდივიდის არსებობის მთავარი ნიშანია. ადამიანი მუდმივად ეძებს ჭეშმარიტებას, ცდილობს ამოიცნოს, იპოვოს, ჩაწვდეს, მიაგნოს, ამოხსნას. ძიების სემანტიკა თავის თავში