ვაჟას მდიდარ ლიტერატურულ მემკვიდრეობას სრულად როდი იც­ნობს მკითხველი. მისი წერილებისა და ნაშრომების ნაწილი დღემდე უცნობი ფსევდონიმებითაა. განვიხილოთ ზოგიერთი მათგანი, რადგან

ქართულის მასწავლებლის გამოწვევებს შორის ლირიკის სწავლება ალბათ ყველაზე რთული ამოცანაა, თანაც დაწყებით საფეხურზე, თანაც თუკი საქმე გვაქვს ორიგინალურ ლირიკოსთან, მრავალფეროვანი,

ლიტერატურული კანონი ჩვენს სკოლებში ლიტერატურის სასკოლო კურსის სტანდარტის შემადგენელი საგნობრივი პროგრამა და შინაარსი სახელმწიფოს მიერაა განსაზღვრული. მეოცე საუკუნის პირველ ნახევარში

რამდენჯერ დავფიქრებულვარ, ადამიანებს  რამდენად შეგვწევს კანონიერება, საერთოდაც ვასწავლოთ ლიტერატურა, თან იმ პირობებში, რომელშიც ამას განათლების სისტემა ან ესა თუ ის

ავგუსტ სტრინდბერგი იმ მწერლებს მიეკუთვნება, რომლებსაც შეუძლიათ, როგორც უილიამ ბლეიკი იტყოდა, „ქვიშის მარცვალში მარადისობა დაინახონ“. ის მკითხველს აოცებს ადამიანის სულის,

მსოფლიო ლიტერატურაში წარუშლელი კვალი დატოვა რომანტიზმმა – მრავალწახნაგოვანი ნოვატორობით, გულწრფელი ემოციებით, უკურნებელი სევდითა და ადამიანური ტკივილით გაჯერებული ტექსტებით. მან გააერთიანა

„მესამე რანგიც მოხროვდა, / მეორე რანგის გარდა, / და დიალოგზე მოგროვდა / გამსახურდიას სკამთან“, – წერს მურმან ლებანიძე ერთ თავის

(ალუდა ქეთელაური)  ,,ალუდა ქეთელაური” ვაჟა-ფშაველას პოეტური შედევრების რიგს განეკუთვნება. არიან ავტორები, რომელთა პირადი ცხოვრება და შემოქმედება თითქმის ერთი და იგივეა,

თითოეულ გაკვეთილს თავისი მიზანი აქვს, რომლის შესრულებისთვისაც მასწავლებლები სხვადასხვა აქტივობით ამდიდრებენ საგაკვეთილო დროს. დისტანციური სწავლების დროს გაკვეთილის დაგეგმვა ორმაგ შრომას