ქართველი ფუტურისტების ერთგვარ ანტიესთეტიკურ პლატფორმას წარმოადგენდა მათ მიერ 1924 წელს გამოცემული ჟურნალი  „H2SO4“, რომელშიც თავი მოიყარეს ახალგაზრდა ავანგარდისტებმა ხელოვნების გარდაქმნის

ფილოლოგებისთვის ცნობილია, რომ  ლიტერატურული ნაწარმოების  წაკითხვა-გააზრების მრავალფეროვანი მიდგომები არსებობს და მასწავლებელს შეუძლია ტექსტის სპეციფიკისა და მოსწავლეთა თავისებურებების გათვალისწინებით შეარჩიოს ოპტიმალური

უკვე 40 წელი გავიდა, რაც ქართველი ხალხი სახელმწიფო ენის დასაცავად ქუჩაში გამოვიდა. მას შემდეგ საქართველო 14 აპრილს განსაკუთრებულად აღნიშნავს.  ამ

ამას წინათ, ერთ-ერთი წიგნის მაღაზიაში, ჩვეულებრივი ბლოკნოტების მწკრივში  ,,პატარა უფლისწულის“ ფრაზებითა და ილუსტრაციებით გაფორმებულ დღიურს გადავაწყდი. თითქოს თვალწინ მთელი ბავშვობა

”ადამიანი ჰგავს იმ ქვეყანას, რომელსაც მისი სამშობლო ჰქვია”… ”მე მარცვალი ვარ, ღმერთის კალთიდან გადმოვარდნილი”… ჰო, მაგრამ, სად წავა ჩემი სული

(პიროვნული ღირსების გადარჩენისათვის , ანუ რატომ არ სთხოვს თემი პასუხს ჯოყოლას მუსას მოკვლის გამო და სხვა) პიროვნული  ღირსებების დაცვა და

ფილოლოგიურზე რომ ვსწავლობდი, უახლესი ქართული ლიტერატურის შესწავლა, სადღაც ჭაბუა ამირეჯიბთან მთავრდებოდა. და რა გასაკვირია, რომ სასკოლო პროგრამაშიც ძალიან ცოტა მეგულება

თავისუფლების იდეა მეცხრამეტე საუკუნის ქართული ლიტერატურის უმთავრესი ღირებულებაა, რომელიც აკაკი წერეთლის შემოქმედებაში მრავალმხრივ არის წარმოჩენილი. შამილის, როგორც ისტორიული პიროვნების, კავკასიის

  ქართული ენა და ლიტერატურა იმ ტიპის სასწავლო საგანთა რიცხვს მიეკუთვნება, რომელიც სხვადასხვა (საგნობრივი, ზოგადი) კომპეტენციის განვითარებაზე კომპინირებული მეთოდებით ზრუნავს.

„გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრების“ შესწავლისას მოსწავლეებს, მართალია, უკვე აქვთ ძველ ქართულ ტექსტებზე მუშაობის გამოცდილება შუშანიკისა და აბოს წამების გაცნობის შედეგად, მაგრამ