„გალაკტიონ ტაბიძე – პლანეტის ნომერ პირველი პოეტი“… ასეთი ჩანაწერი გაუკეთებია ერთგან კონსტანტინე გამსახურდიას და ამ ფრაზით ყველაფერია ნათქვამი. ერთმა მოსწავლემ

თანამედროვე მსოფლიო ლიტერატურის გაცნობა აუცილებელია ქართული მწერლობის, როგორც მისი შენაკადის, გასააზრებლად. სასიხარულოა, რომ ქართველ მთარგმნელთა წყალობით ავსტრიულ მწერლობას საკმაოდ კარგად

სასკოლო პროგრამაში შეტანილი ტექსტები მოსწავლეებისთვის (ხშირად) მოსაწყენ და უინტერესო საკითხავთან ასოცირდება. ეს საერთო განწყობა, როგორც წესი გადამდებია ხოლმე და პედაგოგს

დავით კლდიაშვილი XIX-XX საუკუნეთა მიჯნაზე ქართულ მწერლობას მოევლინა, როგორც ორიგინალური ხელწერის, ნოვატორული თემატიკისა და მკვეთრად ინდივიდუალისტური სტილის ავტორი. მან ჩვენი

„საქართველო სავსე არის ჩემი წიგნი ყველგან გაჰქუხს, ვის ლხინი აქვს, მას უბნობენ, აუ გული ვისცა უწუხს.“ არჩილი „სულმნათო, მადლი, შენს

(აკაკი წერეთლის „ქებათა ქება“) ქართული ლიტერატურის მასწავლებლები ხშირად ვჩივით სასკოლო პროგრამებში შეტანილ მხატვრული ტექსტების კორპუსთან დაკავშირებით, რომ გადასახედია ეს პროგრამები

ყველაფერი ინდივიდუალურია და ყველას ჩვენი ვაჟა-ფშაველა გვყავს: საოცარი ზნეობრიობის, ადამიანურობის, ეროვნულობის მატარებელი გენიოსიც და ჩვეულებრივი კაციც, როგორც ქრისტე, თავისი განუმეორებელი

რა განსხვავებაა იგავსა და იგავ-არაკს შორის? ეს ერთი და იმავე ჟანრის ორი სხვადასხვა სახელწოდებაა თუ არსებითად ორი სხვადასხვა ჟანრია? შეგვიძლია

ნიკოლო მიწიშვილმა, მრავალმხრივი ნიჭის ხელოვანმა, მინიატურაშიც მოსინჯა კალამი და საკმაო წარმატებითაც. პირველ პოეტურ ნაბიჯებს ის ლექსებითა და მინიატურებით დგამდა. ცისფერყანწელთა

ვახუშტი კოტეტიშვილის „ჩემი წუთისოფელის“ შთაბეჭდილება  წუთისოფელი სიტყვა-საგანძურია და ზოგიერთი ადამიანის ცხოვრება ამ საგანძურს მართლა დაიუნჯებს ხოლმე, დაიმუხტება მისი ღვთაებრივი შინაარსით