ჩვენ, ყველანი, წარსულიდან მოვდივართ, რაც იმას ნიშნავს, რომ ცნობიერი თუ არაცნობიერი ხსოვნა გვაქვს იმისა, რაც ჩვენამდე მომხდარა. წარსულის ცოდნის გარეშე

სანდრო ცირეკიძე ცისფერყანწელთა პოეტური ორდენის ერთი ერთგული „რაინდი“ იყო. „ცისფერი ძმობის“ სხვა წევრებთან ერთად იღვწოდა პოეტური სიტყვის აღორძინებისა და განახლებისათვის,

დიდხნიანი ტაიმაუტის შემდეგ წელს ისევ უნდა ვასწავლო მეათეკლასელებს და ზაფხული ზაფხულად არ შემრგებია, თავი გამისკდა იმაზე ფიქრით, როგორ ვასწავლო ტრადიციული

წაკითხული ტექსტის გააზრება და მისი ანალიზი ერთ–ერთი რთული დავალებაა როგორც სასკოლო, ისე ეროვნული გამოცდების პროგრამაში. იმასაც ნუ დავივიწყებთ, რომ წერას

“შუშანიკის წამება“, ერთი შეხედვით, მარტივი ფაბულის მქონე ჰაგიოგრაფიულ თხზულებად შეიძლება მივიჩნიოთ (რადგან სამწერლობო ენაც ადვილია ამავე ჟანრის სხვა  თხზულებათაგან  განსხვავებით),

გივი ალხაზიშვილის ლექსი და ჰენრიკ იბსენის პიესა იტყვი „გამოღვიძება“ და მაშინვე იგრძნობ სიტყვის მრავალმნიშვნელოვნებას, თუმცა ის აზრი, რომელიც გივი ალხაზიშვილმა თავისი

“ჩვენ უნდა შევიყვაროთ მინიატურის ფორმა და ერთხელ კიდევ გავაკვირვოთ ევროპა, როგორც ჩვენი წინაპრები აოცებდნენ მათ უჩვეულო მინანქრებით”, _ წერდა ცისფერყანწელი

ილიას ეროვნული იდენტობის განმსაზღვრელ ტრიადაში ,,ენა, მამული, სარწმუნეობა” ენის პრიმატზე შეიძლება საუბარი. ერი აღიდგენს დაკარგულ სარწმუნოებას, ტერიტორიასაც, მაგრამ ენა თუ

ყველაზე ხანდაზმული „ცისფერყანწელი“, ლეგენდარული დასის უკანასკნელი მოჰიკანი, 1990 წლის 28 ოქტომბერს გარდაიცვალა, 95 წლისა. მისი გარდაცვალების დღეს საბჭოთა საქართველოში პირველი