ენის გრამატიკული კურსის შესწავლა ოდითგანვე ხორციელდებოდა  ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლაში და ყოველთვის იყო დამოკიდებული პედაგოგის კომპეტენციაზე. ამ შემთხვევაში მეცნიერების ცოდნას კი არა, 

შეცდომა პირველი – ამბავი მეორე: სარიდანის გათვლა მსმენია (და არა მარტო მსმენია, არამედ პირადად ვიცნობ იმ ბავშვებს, რომლებიც მერე ჩემი

ადამიანთა უმრავლესობას ზოგადად გვახასიათებს ეს თვისება: რაც სავალდებულო, პროგრამული და სხვათა მიერ საგანგებოდ მონიშნულია, ის გვამძიმებს, გვეზარება და სულ ვეძებთ

მსოფლიო ლიტერატურის არაერთი ნიმუში შთაგონებულია ისტორიული ფაქტებითა თუ მოვლენებით. მწერლებს იზიდავთ ჩანაცრებული ცეცხლის ხელახალი გაღვივება, მკითხველის ზიარება გარდასულ ადამიანთა, დიდთა

გასულ წელს სენეგალის დედაქალაქ დაკარში მომიწია ბრიტანეთის საკონსულოს მიერ ორგანიზებულ ადგილობრივი ენების საერთაშორისო კონფერენციაში მონაწილეობა. უაღრესად საინტერესო ამბების ეპიცენტრში აღმოვჩნდი,

პირველ რიგში ბოდიშს გიხდით ერთ-ერთი ბიზნესმენის მიერ გამოგონილი და მერე სერიალში მახვილგონივრულად გადატანილი ზმნის სათაურში გამოტანისთვის. მაგრამ ის, რაც სასაცილოდ

სწავლების საშუალო საფეხურზე მხატვრული ტექსტის ანალიზის, სინთეზისა და შეფასების უნარების განვითარება ლიტერატურის მასწავლებლის უმთავრესი გამოწვევაა. მოსწავლეებს ყველაზე მეტად უჭირთ ტექსტების

ამ ლექსზე ინტერნეტში, რომელიღაც საიტზე, ერთი მოსწავლის ასეთი კომენტარი წავიკითხე: „- რა იგულიხსმება „სულიკოში“? ეს ალბათ მხოლოდ ავტორმა იცის…“  მომინდა,

კლასიკის მარტივი განმარტება ყველამ იცის: ის, რაც მოდიდან არ გადადის… მაგრამ მაინც: რა ფენომენია „ვეფხისტყაოსანი?“ სულ პირზე გვაკერია, ამ პოემის