თხრობის პოეტურობით, ლირიზმით, რიტმულობით, მუსიკალურობით, ლანდური ფერადოვნებით, მოზაიკურობით ჭოლა ლომთათიძის პროზა მოდერნისტული ესთეტიკის კონტექსტში ექცევა. მან თავისი შემოქმედებით შექმნა ერთი

ტორესა მოსის „ორდროშობანა“ დროში მოგზაურობის ამბავია. სიუჟეტი თელავის ერთ-ერთ საჯარო სკოლაში იწყება და ფარნავაზის ეპოქის მცხეთაში ვითარდება. მთავარი პერსონაჟები ახალგაზრდა

დროს აცდენილი  პერსონაჟები -დროის მსხვერპლნი თუ, დროთა მრავალფეროვნების მიუხედავად, მხატვრულად გაჩერებული დრო?! ქართული ლიტერატურა ღრმა და მრავალფეროვანია, ის ყოველთვის ამბობს

საქართველოს ისტორია, ლიტერატურა და მთელი კულტურული მემკვიდრეობა ცხადყოფს ქართველი ერის შემწყნარებლობას სხვათა მიმართ. ეს ისტორია სავსეა დაცემისა და აღდგენის უამრავი

  ხშირად, როცა „ვეფხისტყაოსანის“ სწავლებას ვიწყებ, ვხედავ, როგორ უქრებათ ჩემს თოთხმეტ-თხუთმეტი წლის „სამიზნეებს“თვალებში სხივი, ექუფრებათ სახე, ხელებს უღონოდ ჩამოყრიან, მძიმედ

  „შენს წმინდანში მოღალატე აბოს ვხედავ” თემურ ელიავა ზოგადად ქართული ჰაგიოგრაფიისადმი დამოკიდებულება ყოველთვის სხვადასხვაგვარი იყო და არის.  იგი ხან მწერლობის,

მსოფლიო ლიტერატურაში არაერთი ნაწარმოებია, რომლებშიც საშიში პანდემიური დაავადებები სიმბოლური მნიშვნელობით წარმოჩნდება. ამგვარი რომანია დემნა შენგელაიას „სანავარდო“, რომელშიც ერთ ძლიერ ნაკადად

ვინ შეიძლება იქცეს ლიტერატურულ პერსონაჟად?! – რეალური/გამოგონილი პიროვნება ან ამეტყველებული არსება/საგანი, რომლის დახმარებითაც მწერალს ჩვენთვის რაღაც მნიშვნელოვნის თქმა სურს. წიგნებში

ვაჟა-ფშაველას  „გოგოთურ და აფშინა“ მისი სხვა პოემების ფონზე მკითხველთა ფართო წრისთვის თითქმის უცნობია. არადა, ნაწარმოებში დასმული საკითხი არანაკლებ აქტუალურია ყოველი

(აკა მორჩილაძის „ფრიდონიანის“ მიხედვით)  პოსტმოდერნიზმი თანამედროვეობის ენაა და, სხვა ღირსებებთან ერთად, მისი ესთეტიკის ხიბლი იმაშიცაა, რომ ის ახალ სიცოცხლეს სძენს