“და მღერის, მღერის კალამის წვერი, კალამის წვერი – ბულბულის ნისკარტი”. პაოლო იაშვილს გამორჩეული ხმა აქვს პოეზიაში. სწორედ ასე წარმოუდგებოდა მას

ერთი შეხედვით მარტივია ბავშვს მიაწოდო ინფორმაცია, შესძინო ცოდნა, გაუღრმავო ინტერესი. მაგრამ ხშირად ასე არ ხდება. რატომ? მხოლოდ მასწავლებლის ცოდნა არ

„ის (პოეტი), როგორც ფორმა, არის საშუალება, რომლის მეშვეობითაც ლაპარაკობს ღმერთი ან ეშმაკი.…პოეტის ხილული ფორმა არის ისეთივე ნიშანი, როგორც ბგერა, ნოტი…

წარმოუდგენელია, ვინმეს ზღაპარი სხვა ჟანრში აერიოს, თუნდაც იმიტომ რომ ზღაპრები ერთნაირად, სტანდარტული ფრაზებით იწყება და ზღაპრები ერთნაირად, სტანდარტული ფრაზებით მთავრდება.

„სამად გაშლილა ის ერთი: ვარსკვლავად, ბულბულ–ვარდადო, თქვენ ერთმანეთი რადგანაც ამქვეყნად შეგიყვარდათო”. აკაკი   „პოეზიის აფთიაქის“ აბებს ასეც ვამოწმებ ხოლმე: რომელიმე

პოეზიის სწავლებისას მრავალი ნიუანსის გათვალისწინებაა საჭირო, მათ შორის იმისაც, თუ რა შთააგონებს პოეტს წარმოსახვით შექმნას ახალი პოეტური განზომილება, რომელიც საოცარი

,,განდეგილის“ შესწავლას რომ ვიწყებთ, ყოველთვის ვეუბნები მოსწავლეებს, რომ საოცარი ბედის ნაწარმოებია: უღმერთობისა და ,,ღმერთის დაბრუნების“  ხანაშიც ერთნაირი წარმატებით ისწავლებოდა. ვისაც

ეპოსი და ზოგადად, ზეპირსიტყვიერების ნიმუშები საინტერესო და ძვირფასი მასალაა საერთო ლიტერატურულ პროცესებზე დასაკვირვებლად, სხვადასხვა უნარის განსავითარებლად; მათ შორის – კრიტიკული